Nederland heeft zijn eigen tradities. Ook steden hebben hun eigen tradities. Zo is het in Deventer de traditie dat Sinterklaas op 5 december gastvrij wordt onthaald. Wordt Sinterklaas vóór 5 december gesignaleerd, dan riskeert hij daarmee een boete van 2250 euro!
Zwarte Piet is uiteraard wel voor die tijd welkom. Aangezien Sinterklaas dit jaar voor de 150ste keer op 5 december in Deventer aankomt, is de Deventer bibliotheek aan de Brink omgebouwd tot het Huis van Zwarte Piet.
Sinds zaterdag 14 november logeert de Hoofdpiet drie weken lang in de bibliotheek. Hij geeft leiding aan tal van activiteiten voor jong én oud. Kinderen kunnen deelnemen aan verschillende workshops, hun schoen zetten, films kijken en genieten van het Zwarte Pieten Orkest.
Zo kan het gebeuren dat je nietsvermoedend door de bibiotheek loopt en ineens een Piet voorbij ziet rennen, die achterna gezeten wordt door een groepje kinderen. Of je gaat naar het personeelstoilet en deze blijkt bezet te zijn door een Piet, die wil checken of zijn kraag nog goed zit. Maar het leukste is toch wel dat Zwarte Piet af en toe een middagdutje moet doen en door kinderen van diverse scholen naar bed wordt gebracht. Eerst wordt er een verhaal voorgelezen, een slaapliedje gezongen en vervolgens gaat Piet lief slapen!
"Slaap Pietje slaap!"
vrijdag 27 november 2009
maandag 12 oktober 2009
Rijmreisbelevenissen
Wat is Rijmreis toch leuk! Complimenten aan de uitvinders ervan. Een goede uitvinder ben ik niet, maar er zijn ook mensen nodig die de uitvindingen toepassen.
Ik voel me een bofkont, want ik mag Rijmreis voor twee bibliotheken organiseren. Een bibliotheek in een bruisende hanzestad en een bibliotheek in Twente. Zijn er verschillen? Jazeker!
In een dorp zijn kinderen veel sneller te porren voor Rijmreis, het valt ook meer op als je daarmee bezig bent. Hele groepjes kinderen zie je zowel in de bibliotheek als daarbuiten naar gedichten zoeken. Na het vinden wordt meteen naar de computer (in de bibliotheek!)gehold om te kijken of je er toevallig eentje van "Goud" hebt. Jammer, als dat niet zo is, maar ach, je mag het gedicht opnieuw verstoppen en dat is eigenlijk net zo leuk.
Gelukkig hadden we in de grote stad de opening van Rijmreis, dus ook daar kwam het uiteindelijk goed. Met een Rijmreiskok en een echte dichter.
Van een interview op Radio Oost, het meemaken van de opening tot het zien van blije kinderen, die op zoek waren en een (Gouden) Gedicht vonden, ik heb het allemaal beleefd. Geniet met me mee en bekijk onderstaande impressie.
Ik voel me een bofkont, want ik mag Rijmreis voor twee bibliotheken organiseren. Een bibliotheek in een bruisende hanzestad en een bibliotheek in Twente. Zijn er verschillen? Jazeker!
In een dorp zijn kinderen veel sneller te porren voor Rijmreis, het valt ook meer op als je daarmee bezig bent. Hele groepjes kinderen zie je zowel in de bibliotheek als daarbuiten naar gedichten zoeken. Na het vinden wordt meteen naar de computer (in de bibliotheek!)gehold om te kijken of je er toevallig eentje van "Goud" hebt. Jammer, als dat niet zo is, maar ach, je mag het gedicht opnieuw verstoppen en dat is eigenlijk net zo leuk.
Gelukkig hadden we in de grote stad de opening van Rijmreis, dus ook daar kwam het uiteindelijk goed. Met een Rijmreiskok en een echte dichter.
Van een interview op Radio Oost, het meemaken van de opening tot het zien van blije kinderen, die op zoek waren en een (Gouden) Gedicht vonden, ik heb het allemaal beleefd. Geniet met me mee en bekijk onderstaande impressie.
zondag 20 september 2009
Update Siepeljam Lekker!
Ruim een jaar geleden begon ik voor 23 Dingen aan dit weblog.
Vanwege de drukte die twee banen met zich meebrengen, mijn gezin en hobby's kom ik niet vaak aan bloggen toe. Maar ik mag niet mopperen, mijn blog wordt nog regelmatig bezocht. Het grappige is dat iets wat helemaal niet met de bibliotheek te maken heeft, namelijk mijn Moederdag post, het vaakst wordt bekeken. De tweede plaats wordt ingenomen door mijn post over Siepeljam n.a.v. de lezing van Thea Kroese. Ik kan zien dat men via de trefwoorden Siepeljam en Recept bij deze post terechtkomt.
Een recept mag je natuurlijk niet zomaar klakkeloos kopieren en in je weblog plaatsen. Maar je mag er wel over schrijven. Ik was eigenlijk zelf ook wel nieuwsgierig geworden hoe het zou smaken.
In het kookboek van Thea Kroese wordt overigens het woord Siepeljam niet genoemd. In het boek staat een recept voor uienmarmelade. Maar aangezien ik weet dat siepel het Twentse woord is voor ui en Thea tijdens haar lezing verwees naar dit boek, ga ik ervan uit dat deze uienmarmelade hetzelfde is als Siepeljam.
Volgens de aanwijzingen nam ik 500 gram uien in ringen, 1 en 1/2 eetlepel zout, 500 gram suiker, 2 en 1/2 deciliter azijn, 2 theelepels karwijzaad en 1 flinke theelepel kruidnagels.
De uien sneed ik in ringen. Deze bestrooide ik met het zout en liet het ongeveer een uur staan.
Daarna moest ik het afspoelen en afdrogen. Ik deed dat met een schone theedoek. Vervolgens mengde ik de suiker met het azijn in een pan, bracht het aan de kook en na 5 minuten voegde ik de uien, het karwijzaad en de kruidnagels toe. Volgens het recept moest dat laatste in een filterzakje, maar ik deed ze er gewoon los in. Bij mijn Indische gerechten doe ik dat ook en dat gaat prima. Je kunt ze er desnoods later uit vissen.
Op laag vuur liet ik de uienmoes in twee uur indikken.
Een heerlijke geur, die je ook met uiensoep hebt, verspreidt zich dan door je huis!
Zodra het afgekoeld is, kun je de jam in een potje doen en smeren op toastjes of op een belegde boterham met kaas. Maar andere toepassingen zijn uiteraard ook mogelijk.
Volgens het boek is de jam een jaar houdbaar. Ik vrees dat we dat niet halen....
Bron: Han Hottenhuis en Thea Kroese, Kieken & Koken, Van Deinse Instituut, 2005
Vanwege de drukte die twee banen met zich meebrengen, mijn gezin en hobby's kom ik niet vaak aan bloggen toe. Maar ik mag niet mopperen, mijn blog wordt nog regelmatig bezocht. Het grappige is dat iets wat helemaal niet met de bibliotheek te maken heeft, namelijk mijn Moederdag post, het vaakst wordt bekeken. De tweede plaats wordt ingenomen door mijn post over Siepeljam n.a.v. de lezing van Thea Kroese. Ik kan zien dat men via de trefwoorden Siepeljam en Recept bij deze post terechtkomt.
Een recept mag je natuurlijk niet zomaar klakkeloos kopieren en in je weblog plaatsen. Maar je mag er wel over schrijven. Ik was eigenlijk zelf ook wel nieuwsgierig geworden hoe het zou smaken.
In het kookboek van Thea Kroese wordt overigens het woord Siepeljam niet genoemd. In het boek staat een recept voor uienmarmelade. Maar aangezien ik weet dat siepel het Twentse woord is voor ui en Thea tijdens haar lezing verwees naar dit boek, ga ik ervan uit dat deze uienmarmelade hetzelfde is als Siepeljam.
Volgens de aanwijzingen nam ik 500 gram uien in ringen, 1 en 1/2 eetlepel zout, 500 gram suiker, 2 en 1/2 deciliter azijn, 2 theelepels karwijzaad en 1 flinke theelepel kruidnagels.
De uien sneed ik in ringen. Deze bestrooide ik met het zout en liet het ongeveer een uur staan.
Daarna moest ik het afspoelen en afdrogen. Ik deed dat met een schone theedoek. Vervolgens mengde ik de suiker met het azijn in een pan, bracht het aan de kook en na 5 minuten voegde ik de uien, het karwijzaad en de kruidnagels toe. Volgens het recept moest dat laatste in een filterzakje, maar ik deed ze er gewoon los in. Bij mijn Indische gerechten doe ik dat ook en dat gaat prima. Je kunt ze er desnoods later uit vissen.
Op laag vuur liet ik de uienmoes in twee uur indikken.
Een heerlijke geur, die je ook met uiensoep hebt, verspreidt zich dan door je huis!
Zodra het afgekoeld is, kun je de jam in een potje doen en smeren op toastjes of op een belegde boterham met kaas. Maar andere toepassingen zijn uiteraard ook mogelijk.
Volgens het boek is de jam een jaar houdbaar. Ik vrees dat we dat niet halen....
Bron: Han Hottenhuis en Thea Kroese, Kieken & Koken, Van Deinse Instituut, 2005
zaterdag 12 september 2009
Luister naar de Rijmreisgedichten 2009
Onlangs mocht ik samen met twee andere Overijsselse collega's naar de studio van RTV Oost. We hadden namelijk bedacht dat het leuk zou zijn als je de gekozen gedichten over eten en snoepen kon beluisteren. Voor het inspreken van gedichten heb je mooie stemmen nodig. We vonden vier voorleeskampioenen, die bereid waren hun vrije woensdagmiddag daarvoor op te offeren.
RTV Oost beloofde mee te werken en stelde voor een paar uurtjes een opnamestudio met professionele geluidstechnicus ter beschikking.
Na een rondleiding door het RTV gebouw was het dan zover. Een beetje zenuwachtig waren ze wel, maar ze deden het geweldig: Bente Landeweerd uit Holten, Anne Grootenhuis uit Lemelerveld, Iason van der Meulen uit Wierden en Anna Schoonhoven uit Staphorst.
Het resultaat is te horen op de Rijmreissite.
Foto: Rijmreis Hyves. Word lid!!!
RTV Oost beloofde mee te werken en stelde voor een paar uurtjes een opnamestudio met professionele geluidstechnicus ter beschikking.
Na een rondleiding door het RTV gebouw was het dan zover. Een beetje zenuwachtig waren ze wel, maar ze deden het geweldig: Bente Landeweerd uit Holten, Anne Grootenhuis uit Lemelerveld, Iason van der Meulen uit Wierden en Anna Schoonhoven uit Staphorst.
Het resultaat is te horen op de Rijmreissite.
Foto: Rijmreis Hyves. Word lid!!!
Stop motion animatie met Cinekid
Toen mijn kinderen nog klein waren,keek ik regelmatig met ze naar Pingu; een Zwitserse animatieserie met kleifiguren. Toen al bedacht ik me dat het veel werk moest zijn om een dergelijke Clay Animation te maken.
Afgelopen week gaf Cinekid een workshop hoe je met een webcam stop motion animaties kunt maken. Mijn collega 23dingeninsteenwijk schreef hier ook over.
Cinekid is natuurlijk bekend vanwege hun jaarlijkse filmfestival dat zij voor kinderen in de herfstvakantie organiseren.
Maar zij doen meer: binnen hun afdeling educatie hebben zij o.a. Cinekidstudio.nl ontwikkeld.
CinekidStudio is een online mediastudio, waar kinderen zelf mediaproducties maken: tekeningen, tekenfilms, videoclips, nieuwsuitzendingen, filmpjes, muziek en meer. Kinderen kunnen hun filmpjes ook uitzenden, versturen en delen met andere kinderen, ouders of leraren. Web 2.0 dus; delen van informatie.
De bibliotheek kan al dan niet in samenwerking met het onderwijs CinekidStudio inpassen in haar aanbod. Het multimediale lesmateriaal dat Cinekid heeft ontwikkeld is opgebouwd uit instructiefilmpjes, lesbrieven en stappenplannen.
Dat het niet ingewikkeld hoeft te zijn, bleek tijdens de workshop die Cinekid aan bibliotheekmedewerkers gaf. Met een webcam, attributen als snoep, groenten en fruit konden we aan de slag gaan. De opdracht luidde: maak een stop motion animatie rond het thema van de kinderboekenweek. Moeilijk is het niet om zo'n filmpje te maken. Ik stond er wel van te kijken hoeveel tijd er gaat zitten in: het verhaal bedenken, de materialen steeds ietsje opschuiven (om later bewegend beeld te krijgen), foto's maken, monteren en tot slot geluid toevoegen. Alle groepen hadden veel plezier en er werd veel gelachen.
Ook zonder de workshop kun je CinekidStudio gebruiken, de vele lesbrieven wijzen je de weg.
Foto gemaakt met Jing
Afgelopen week gaf Cinekid een workshop hoe je met een webcam stop motion animaties kunt maken. Mijn collega 23dingeninsteenwijk schreef hier ook over.
Cinekid is natuurlijk bekend vanwege hun jaarlijkse filmfestival dat zij voor kinderen in de herfstvakantie organiseren.
Maar zij doen meer: binnen hun afdeling educatie hebben zij o.a. Cinekidstudio.nl ontwikkeld.
CinekidStudio is een online mediastudio, waar kinderen zelf mediaproducties maken: tekeningen, tekenfilms, videoclips, nieuwsuitzendingen, filmpjes, muziek en meer. Kinderen kunnen hun filmpjes ook uitzenden, versturen en delen met andere kinderen, ouders of leraren. Web 2.0 dus; delen van informatie.
De bibliotheek kan al dan niet in samenwerking met het onderwijs CinekidStudio inpassen in haar aanbod. Het multimediale lesmateriaal dat Cinekid heeft ontwikkeld is opgebouwd uit instructiefilmpjes, lesbrieven en stappenplannen.
Dat het niet ingewikkeld hoeft te zijn, bleek tijdens de workshop die Cinekid aan bibliotheekmedewerkers gaf. Met een webcam, attributen als snoep, groenten en fruit konden we aan de slag gaan. De opdracht luidde: maak een stop motion animatie rond het thema van de kinderboekenweek. Moeilijk is het niet om zo'n filmpje te maken. Ik stond er wel van te kijken hoeveel tijd er gaat zitten in: het verhaal bedenken, de materialen steeds ietsje opschuiven (om later bewegend beeld te krijgen), foto's maken, monteren en tot slot geluid toevoegen. Alle groepen hadden veel plezier en er werd veel gelachen.
Ook zonder de workshop kun je CinekidStudio gebruiken, de vele lesbrieven wijzen je de weg.
Foto gemaakt met Jing
zaterdag 18 juli 2009
Geef je snel op voor Rijmreis 2009!
Nog 1 week, volgens Rijmreis Twitter!
Tot en met vrijdag 24 juli 2009 kunnen bibliotheken zich opgeven voor Rijmreis 2009!
Wat vond ik het een leuk project, zo leuk zelfs dat ik nu ook betrokken ben bij de voorbereidingen van Rijmreis 2009. Samen met een aantal Overijsselse collega's hebben we gedichten uitgezocht, dit keer rond het thema Aan Tafel!, want eten en snoepen zullen centraal staan in de komende kinderboekenweek.
Nog heel even in het kort wat Rijmreis precies is:
Rijmreis is een project dat kinderen op een moderne en onverwachte manier laat ontdekken hoe mooi, leuk en/of verrassend gedichten kunnen zijn. Het project is geïnspireerd op Bookcrossing. Bij Bookcrossing worden boeken her en der op straat, in de trein of in het café achtergelaten. Via internet kan gevolgd worden wat er met de boeken gebeurd. Bij Rijmreis zijn het echter geen boeken die een reis langs diverse lezers maken, maar gedichten!
Website
Op de website www.rijmreis.nl kunnen kinderen aanwijzingen vinden voor de plekken waar de verschillende gedichten zijn achtergelaten. Wanneer ze een gedicht hebben gevonden, kunnen ze op dezelfde site laten weten wat ze van het gedicht vonden en waar zij op hun beurt het gedicht weer hebben verstopt: in de kleedkamer van de voetbalvereniging, in de tas van een vriendje of vriendinnetje, in de supermarkt of waar dan ook. De enige restrictie hierbij is dat het gedicht ergens in de eigen gemeente wordt achtergelaten.
Prijs voor het ‘gouden gedicht’
Enkele van de verspreide gedichten zijn – geïnspireerd door de gouden wikkels om de chocoladerepen van Willie Wonka – ‘gouden gedichten’. Iedere vinder van een ‘gouden gedicht’ wint een leuke prijs. Bovendien maakt hij/zij kans op een gezellige, landelijke hoofdprijs (waarover de onderhandelingen op dit moment nog in volle gang zijn).
Succes
Vorig jaar was Rijmreis in Overijssel een groot succes. Het kreeg de nodige aandacht in de media (Piet Paulusma kwam zelfs speciaal voor Rijmreis naar Overijssel) en er werd ruim 1200 keer een gedicht gevonden en weer verstopt. Bovendien werden in de actieperiode 30 ‘gouden gedichten’ gevonden. En de website? Die werd in twee weken tijd maar liefst 24.000 keer bekeken.
Dit jaar hopen we dat ook andere bibliotheken in het land gaan deelnemen.
Interesse? Klik hier en geef je bibliotheek snel op voor Rijmreis 2009!
Opening Rijmreis 2008 in bibliotheek Wierden!
Tot en met vrijdag 24 juli 2009 kunnen bibliotheken zich opgeven voor Rijmreis 2009!
Wat vond ik het een leuk project, zo leuk zelfs dat ik nu ook betrokken ben bij de voorbereidingen van Rijmreis 2009. Samen met een aantal Overijsselse collega's hebben we gedichten uitgezocht, dit keer rond het thema Aan Tafel!, want eten en snoepen zullen centraal staan in de komende kinderboekenweek.
Nog heel even in het kort wat Rijmreis precies is:
Rijmreis is een project dat kinderen op een moderne en onverwachte manier laat ontdekken hoe mooi, leuk en/of verrassend gedichten kunnen zijn. Het project is geïnspireerd op Bookcrossing. Bij Bookcrossing worden boeken her en der op straat, in de trein of in het café achtergelaten. Via internet kan gevolgd worden wat er met de boeken gebeurd. Bij Rijmreis zijn het echter geen boeken die een reis langs diverse lezers maken, maar gedichten!
Website
Op de website www.rijmreis.nl kunnen kinderen aanwijzingen vinden voor de plekken waar de verschillende gedichten zijn achtergelaten. Wanneer ze een gedicht hebben gevonden, kunnen ze op dezelfde site laten weten wat ze van het gedicht vonden en waar zij op hun beurt het gedicht weer hebben verstopt: in de kleedkamer van de voetbalvereniging, in de tas van een vriendje of vriendinnetje, in de supermarkt of waar dan ook. De enige restrictie hierbij is dat het gedicht ergens in de eigen gemeente wordt achtergelaten.
Prijs voor het ‘gouden gedicht’
Enkele van de verspreide gedichten zijn – geïnspireerd door de gouden wikkels om de chocoladerepen van Willie Wonka – ‘gouden gedichten’. Iedere vinder van een ‘gouden gedicht’ wint een leuke prijs. Bovendien maakt hij/zij kans op een gezellige, landelijke hoofdprijs (waarover de onderhandelingen op dit moment nog in volle gang zijn).
Succes
Vorig jaar was Rijmreis in Overijssel een groot succes. Het kreeg de nodige aandacht in de media (Piet Paulusma kwam zelfs speciaal voor Rijmreis naar Overijssel) en er werd ruim 1200 keer een gedicht gevonden en weer verstopt. Bovendien werden in de actieperiode 30 ‘gouden gedichten’ gevonden. En de website? Die werd in twee weken tijd maar liefst 24.000 keer bekeken.
Dit jaar hopen we dat ook andere bibliotheken in het land gaan deelnemen.
Interesse? Klik hier en geef je bibliotheek snel op voor Rijmreis 2009!
Opening Rijmreis 2008 in bibliotheek Wierden!
maandag 8 juni 2009
Volgende blogkermis
Graag attendeer ik iedereen op de volgende blogkermis!
Namelijk die van een biebblogger uit Arnhem.
Thema: Welke keuze maken we als bibliothecaris uit dat geweldige aanbod aan web 2.0 applicaties!
Foto: Kid.Mercury
Namelijk die van een biebblogger uit Arnhem.
Thema: Welke keuze maken we als bibliothecaris uit dat geweldige aanbod aan web 2.0 applicaties!
Foto: Kid.Mercury
zondag 7 juni 2009
Singer-songwriters in ons huis
Drie jaar geleden bezocht ik het Bluescafe in Apeldoorn en kwam via een band, die daar optrad, in aanraking met een cd onder de titel "New Old World" van The Jay Ottaway Band.
Ik werd geraakt door een van de nummers en wilde daar dolgraag de songtekst van hebben. Zonder al te veel hoop op succes mailde ik Jay Ottaway himself en vroeg voorzichtig of ik alsjeblieft de songtekst kon krijgen. Per omgaande kreeg ik een enthousiaste mail van hem terug, inclusief de gevraagde tekst. Hij vond het ook geweldig dat hij feedback kreeg van iemand uit Nederland. Er ontstond een mailwisseling tussen ons. Hij vertelde dat hij naast bandleider van The Jay Ottaway Band ook als singer-songwriter optrad. Samen met nog andere collega singer-songwriters toerde hij tijdens de zomermaanden door met name Duitsland. Hun optredens gaven ze voornamelijk bij mensen thuis, in boekhandels, (blues)-cafe's en culturele centra. Ze ontvingen veel enthousiaste reacties op hun optredens.
Hij vroeg me of hij samen met singer-songwriter James O'Halloran een optreden mocht verzorgen in onze bibliotheek. Ik twijfelde, zaten onze doelgroepen wel te wachten op Amerikaanse singer-songwriters. Mijn toenmalige directeur reageerde echter zo enthousiast, dat ik besloot er helemaal voor te gaan.
Verder stuurde Jay me zijn nieuwe cd "Come and Go" , ik luisterde ernaar en was verkocht. Ik zou mijn uiterste best doen deze singer-songwriter en zijn vrienden onder de aandacht te brengen van meer mensen.
Maar hoe pak je zoiets aan? Ik kreeg wat hulp van een vriend, die een evenementenbureau heeft. Er gingen heel wat mails naar o.a. organisatoren van festivals, bluescafe's en mensen, die huisconcerten verzorgen.
Ik heb ontdekt dat je veel geduld moet hebben. Het is zoals singer-songwriter James O'Halloran mij terecht vertelde: een grote doorbraak is slechts voor weinigen weggelegd. Er zijn zo ontzettend veel singer-songwriters, zie daar maar als onbekende singer-songwriter tussen te komen.
Toch boeken we voorzichtig succes. Met zijn band trad Jay reeds in het Bluescafe Apeldoorn op en ook tijdens Jazz Maastricht Promenade 2008 was hij van de partij.
Het bluescafe heeft zelfs gevraagd of ze deze zomer weer komen optreden.
Daarnaast gaf Jay met singer-songwriters James O'Halloran en Mare Wakefield in juni 2008 twee concerten in Muziek op de Welle. En last but not least waren daar de drie geweldige concerten die ze gaven in onze bibliotheken op 14 en 15 november 2007 en 4 juni 2009:
Vorig jaar logeerde Jay met zijn gezin bij ons thuis. Hij trakteerde ons op een mini-huisconcert. Zijn kinderen en ik dansten op zijn muziek. Ik genoot en dacht bij mijzelf: daar moet ik iets mee doen.
Aan het begin van het jaar probeerde ik weer wat aan werving te doen voor Jay and Friends. Zonder al teveel resultaat dit keer. Daar zijn een aantal redenen voor:
- de periode, waarin de muzikanten door Europa toeren. De meeste organisatoren programmeren t/m de maand mei en houden daarna een zomerstop.
- de onbekendheid met de muziek van deze singer-songwriters in Nederland, ondanks de awards die ze gewonnen hebben. Je kunt natuurlijk doorverwijzen naar hun MySpace websites en demo-cd's opsturen, maar dan proef je geen sfeer, geen interactie tussen muzikanten en publiek.
- en tot slot zal de financiele crisis er zeker ook toe bijdragen dat programmeurs kiezen voor het veilige, het vertrouwde. Anders komt er immers geen publiek!
Ik dacht weer terug aan het mini-huisconcert en dacht: waarom een grote aanpak, als je ook klein kunt beginnen? Inmiddels had ik een aantal huisconcerten bezocht van Jay and Friends en ik zag dat de organisatie niet zoveel verschilde van die van een schrijversavond of ander cultureel evenement in de bibliotheek.
Ik zag ook elke keer het enthousiaste publiek, de geweldige sfeer, muzikanten die na afloop een praatje maakten met iedereen. Zo ontzettend dicht bij de mensen staan, zo gewoon, maar toch ook zo ontzettend professioneel musiceren.
Zo ontstond binnen mijn gezin het idee om een huisconcert bij ons thuis te organiseren. Voor vrienden, familie en bekenden. We beschikken over een huis met een extra woonkamer (ideaal met twee pubers en vrienden, zie zij altijd meenemen!), dus de ruimte was zo geregeld.
Volgende vraag was: hoe pak ik de organisatie aan? Ik wist dat er organisaties als Live in Your Living Room en Live in the Living actief zijn op dat gebied, maar zij programmeren veelal in grote steden. Bovendien vragen zij hoge toegangsprijzen en ik wilde het juist zo laagdrempelig mogelijk houden.
Bij de selectie van mijn publiek was ik streng. Ik hield het voornamelijk bij familie, vrienden en kennissen uit mijn directe omgeving. Mensen, waarvan ik inschatte dat ze van deze muziek zouden houden. Ook nodigde ik een paar mensen uit, die zelf in een band spelen of op een andere manier muziek maken.
Al met al verstuurde ik zo'n 30 uitnodigingen, rekening houdend met het feit dat er altijd mensen op het laatste moment toch niet kunnen komen.
Het is heel bijzonder om singer-songwriters in je huis te hebben. Terwijl ik een rijsttafel aan het voorbereiden was in de keuken, werd er bijna de hele dag in de aangrenzende kamer geoefend. Het is zoals James mij vertelde: een muzikant wil het liefst de hele dag musiceren. Dat heb ik gehoord! En hoe! Een Jamsessie bij je thuis, wie maakt dat nou mee?
In de Verenigde Staten opereren Jay Ottaway, James O'Halloran en Mare Wakefield zelfstandig en hebben daar zo hun eigen publiek. Tijdens hun toer door Europa bundelen zij hun krachten. Jay doet voornamelijk de p.r. en probeert op die manier optredens te regelen. Tot nu toe speelden ze tijdens concerten drie sessies na elkaar, waarbij Nomad, de man van Mare, haar op de piano en op bas begeleid. Dat deden ze ook in de bibliotheek.
In ons huis hadden we die avond een soort try-out. Als je al drie jaar met elkaar optrekt, leer je elkaars muziek kennen en kun je meer op elkaar inspelen. Het zou een andere aanpak worden dan in de bibliotheek, vertelde Jay mij.
Enfin, ik zou het wel merken die avond! Het publiek zou verrast worden.
Ik geloof dat "mijn" singer-songwriters daarin geslaagd zijn. Van elke minuut heb ik genoten. En ik denk: mijn vrienden en kennissen ook! Jay, James en Mare speelden geen drie sessies na elkaar, maar meer met elkaar. James had een nieuwe mandoline gekocht, want zo vertelde hij: een gitaar is weleens lastig meenemen in het vliegtuig en een muzikant kan immers niet zonder instrument!
Mare is naast een geweldige singer-songwriter ook een hele goede performer. Het publiek bij mij thuis hing aan haar lippen. En zong vol enthousiasme mee met haar Sing-Along...
Jay zong nummers van zijn allernieuwste cd, die hij op had opgedragen aan zijn grootste fan in Holland!
Het was een fantastische avond, mede dankzij de goede interactie tussen publiek en muzikanten. Je hebt helemaal gelijk Bert:
Dear Jay, James, Mare and Nomad: Thanks again for the wonderful evening! See you soon in Cologne!
Hieronder een korte impressie van deze bijzondere avond. Klik binnen dit webalbum op diavoorstelling!
Ik werd geraakt door een van de nummers en wilde daar dolgraag de songtekst van hebben. Zonder al te veel hoop op succes mailde ik Jay Ottaway himself en vroeg voorzichtig of ik alsjeblieft de songtekst kon krijgen. Per omgaande kreeg ik een enthousiaste mail van hem terug, inclusief de gevraagde tekst. Hij vond het ook geweldig dat hij feedback kreeg van iemand uit Nederland. Er ontstond een mailwisseling tussen ons. Hij vertelde dat hij naast bandleider van The Jay Ottaway Band ook als singer-songwriter optrad. Samen met nog andere collega singer-songwriters toerde hij tijdens de zomermaanden door met name Duitsland. Hun optredens gaven ze voornamelijk bij mensen thuis, in boekhandels, (blues)-cafe's en culturele centra. Ze ontvingen veel enthousiaste reacties op hun optredens.
Hij vroeg me of hij samen met singer-songwriter James O'Halloran een optreden mocht verzorgen in onze bibliotheek. Ik twijfelde, zaten onze doelgroepen wel te wachten op Amerikaanse singer-songwriters. Mijn toenmalige directeur reageerde echter zo enthousiast, dat ik besloot er helemaal voor te gaan.
Verder stuurde Jay me zijn nieuwe cd "Come and Go" , ik luisterde ernaar en was verkocht. Ik zou mijn uiterste best doen deze singer-songwriter en zijn vrienden onder de aandacht te brengen van meer mensen.
Maar hoe pak je zoiets aan? Ik kreeg wat hulp van een vriend, die een evenementenbureau heeft. Er gingen heel wat mails naar o.a. organisatoren van festivals, bluescafe's en mensen, die huisconcerten verzorgen.
Ik heb ontdekt dat je veel geduld moet hebben. Het is zoals singer-songwriter James O'Halloran mij terecht vertelde: een grote doorbraak is slechts voor weinigen weggelegd. Er zijn zo ontzettend veel singer-songwriters, zie daar maar als onbekende singer-songwriter tussen te komen.
Toch boeken we voorzichtig succes. Met zijn band trad Jay reeds in het Bluescafe Apeldoorn op en ook tijdens Jazz Maastricht Promenade 2008 was hij van de partij.
Het bluescafe heeft zelfs gevraagd of ze deze zomer weer komen optreden.
Daarnaast gaf Jay met singer-songwriters James O'Halloran en Mare Wakefield in juni 2008 twee concerten in Muziek op de Welle. En last but not least waren daar de drie geweldige concerten die ze gaven in onze bibliotheken op 14 en 15 november 2007 en 4 juni 2009:
Vorig jaar logeerde Jay met zijn gezin bij ons thuis. Hij trakteerde ons op een mini-huisconcert. Zijn kinderen en ik dansten op zijn muziek. Ik genoot en dacht bij mijzelf: daar moet ik iets mee doen.
Aan het begin van het jaar probeerde ik weer wat aan werving te doen voor Jay and Friends. Zonder al teveel resultaat dit keer. Daar zijn een aantal redenen voor:
- de periode, waarin de muzikanten door Europa toeren. De meeste organisatoren programmeren t/m de maand mei en houden daarna een zomerstop.
- de onbekendheid met de muziek van deze singer-songwriters in Nederland, ondanks de awards die ze gewonnen hebben. Je kunt natuurlijk doorverwijzen naar hun MySpace websites en demo-cd's opsturen, maar dan proef je geen sfeer, geen interactie tussen muzikanten en publiek.
- en tot slot zal de financiele crisis er zeker ook toe bijdragen dat programmeurs kiezen voor het veilige, het vertrouwde. Anders komt er immers geen publiek!
Ik dacht weer terug aan het mini-huisconcert en dacht: waarom een grote aanpak, als je ook klein kunt beginnen? Inmiddels had ik een aantal huisconcerten bezocht van Jay and Friends en ik zag dat de organisatie niet zoveel verschilde van die van een schrijversavond of ander cultureel evenement in de bibliotheek.
Ik zag ook elke keer het enthousiaste publiek, de geweldige sfeer, muzikanten die na afloop een praatje maakten met iedereen. Zo ontzettend dicht bij de mensen staan, zo gewoon, maar toch ook zo ontzettend professioneel musiceren.
Zo ontstond binnen mijn gezin het idee om een huisconcert bij ons thuis te organiseren. Voor vrienden, familie en bekenden. We beschikken over een huis met een extra woonkamer (ideaal met twee pubers en vrienden, zie zij altijd meenemen!), dus de ruimte was zo geregeld.
Volgende vraag was: hoe pak ik de organisatie aan? Ik wist dat er organisaties als Live in Your Living Room en Live in the Living actief zijn op dat gebied, maar zij programmeren veelal in grote steden. Bovendien vragen zij hoge toegangsprijzen en ik wilde het juist zo laagdrempelig mogelijk houden.
Bij de selectie van mijn publiek was ik streng. Ik hield het voornamelijk bij familie, vrienden en kennissen uit mijn directe omgeving. Mensen, waarvan ik inschatte dat ze van deze muziek zouden houden. Ook nodigde ik een paar mensen uit, die zelf in een band spelen of op een andere manier muziek maken.
Al met al verstuurde ik zo'n 30 uitnodigingen, rekening houdend met het feit dat er altijd mensen op het laatste moment toch niet kunnen komen.
Het is heel bijzonder om singer-songwriters in je huis te hebben. Terwijl ik een rijsttafel aan het voorbereiden was in de keuken, werd er bijna de hele dag in de aangrenzende kamer geoefend. Het is zoals James mij vertelde: een muzikant wil het liefst de hele dag musiceren. Dat heb ik gehoord! En hoe! Een Jamsessie bij je thuis, wie maakt dat nou mee?
In de Verenigde Staten opereren Jay Ottaway, James O'Halloran en Mare Wakefield zelfstandig en hebben daar zo hun eigen publiek. Tijdens hun toer door Europa bundelen zij hun krachten. Jay doet voornamelijk de p.r. en probeert op die manier optredens te regelen. Tot nu toe speelden ze tijdens concerten drie sessies na elkaar, waarbij Nomad, de man van Mare, haar op de piano en op bas begeleid. Dat deden ze ook in de bibliotheek.
In ons huis hadden we die avond een soort try-out. Als je al drie jaar met elkaar optrekt, leer je elkaars muziek kennen en kun je meer op elkaar inspelen. Het zou een andere aanpak worden dan in de bibliotheek, vertelde Jay mij.
Enfin, ik zou het wel merken die avond! Het publiek zou verrast worden.
Ik geloof dat "mijn" singer-songwriters daarin geslaagd zijn. Van elke minuut heb ik genoten. En ik denk: mijn vrienden en kennissen ook! Jay, James en Mare speelden geen drie sessies na elkaar, maar meer met elkaar. James had een nieuwe mandoline gekocht, want zo vertelde hij: een gitaar is weleens lastig meenemen in het vliegtuig en een muzikant kan immers niet zonder instrument!
Mare is naast een geweldige singer-songwriter ook een hele goede performer. Het publiek bij mij thuis hing aan haar lippen. En zong vol enthousiasme mee met haar Sing-Along...
Jay zong nummers van zijn allernieuwste cd, die hij op had opgedragen aan zijn grootste fan in Holland!
Het was een fantastische avond, mede dankzij de goede interactie tussen publiek en muzikanten. Je hebt helemaal gelijk Bert:
Het was een zeer geslaagde avond. Heel aardige mensen ook, waren bereid een gesprek met je aan te knopen.Mijn vriendin Dian opende haar verslag op Facebook:
Kortom, voor herhaling vatbaar.
Amazing day: House Concert of Mare Wakefield, Jay Ottaway, James O'Halloran
Dear Jay, James, Mare and Nomad: Thanks again for the wonderful evening! See you soon in Cologne!
Hieronder een korte impressie van deze bijzondere avond. Klik binnen dit webalbum op diavoorstelling!
 |
| Houseconcert Jay and Friends |
zondag 10 mei 2009
Moederdag 2009
Een mooie zonnige moederdag vandaag.
Van mij hoeft moederdag niet zo nodig. Het is toch elke dag moederdag? Elke dag moeder ik wel een beetje over mijn kinderen.
Maar als je dochter van 16 je verrast met een overheerlijke taart, dan is zo'n officiele moederdag toch wel leuk! Wel mierzoet al dat marsepein....
Foto met glittertjes voorzien met Glitterfoto.
Van mij hoeft moederdag niet zo nodig. Het is toch elke dag moederdag? Elke dag moeder ik wel een beetje over mijn kinderen.
Maar als je dochter van 16 je verrast met een overheerlijke taart, dan is zo'n officiele moederdag toch wel leuk! Wel mierzoet al dat marsepein....
Foto met glittertjes voorzien met Glitterfoto.
maandag 13 april 2009
Blogkermis; houd rekening met je klant
De volgende blogkermis wordt verzorgd door Weerwatgeleerd en volgens mij ben ik nog op tijd. Er is al heel wat geschreven over dit onderwerp, wat ik ga doen is dicht bij mijn eigen praktijk blijven en me houden aan het verzoek om niet meer dan 500 woorden aan deze blogpost te wijden.
Als kind was ik verzot op het touwtje trekken, spannend wat dit voor moois naar boven zou brengen. Ik kan me herinneren dat ik altijd driemaal mocht trekken.
Touwtje 1
Verder zit onze klant volgens het onderzoek graag op MSN, Schoolbank en ik denk zelf ook op Hyves. Onze bibliotheekhyves, die voorzichtig groeit, bestaat voornamelijk uit vrouwelijke leden (niet alleen bibliotheekleden, maar ook collega’s) en 61 procent van onze hyvesbezoekers is ook vrouw.
De klant denkt niet alleen dat we boeken hebben, maar wil deze ook van ons en wat is daar mis mee? De klant is immers koningin.
De nieuwe vaardigheden, die we dankzij o.a. 23 Dingen hebben geleerd kunnen we inzetten om onze andere activiteiten aan de vrouw te brengen. Dus niet alleen een "ouderwets" persbericht, maar ook bijvoorbeeld een bericht op Hyves en weblog. Voorlopig zal dit naast elkaar moeten plaatsvinden, want onze klant hangt aan tradities en doet het merendeel van het bibliotheekpersoneel dit ook niet?
Touwtje 2
Met deze laatste vraag kom ik meteen op de volgende.
Want er is nog slechts een klein deel dat zich suf blogt, twittert enz. De cursus 23 Dingen was een eerste stap naar mediawijsheid onder het personeel. Wat dat betreft is het goed dat er op vele fronten wordt nagedacht over een soort vervolg.
Aan de andere kant: zit onze klant te wachten op al dat geblog en getwitter? Ik heb nu het idee dat we bloggen, twitteren om nieuwe contacten voor ons eigen bibliotheeknetwerk op te doen. Natuurlijk doe je zo wel weer leuke nieuwe ideeen op, en die kun je aanwenden voor je eigen klant.
Ik vind het wel een kunst om uit al die informatie datgene eruit te vissen wat voor je eigen bibliotheekpraktijk bruikbaar is.
Touwtje 3
Conclusie: geen paal en perk stellen, maar wel rekening houden met de klant, waar je voor werkt. In een grote stad met studenten en meer hoogopgeleiden staat men waarschijnlijk meer open voor bijvoorbeeld een weblog en nieuwe ontwikkelingen. In een dorp zal dit heel anders liggen.
553 woorden!
Foto: Woordenaar
Als kind was ik verzot op het touwtje trekken, spannend wat dit voor moois naar boven zou brengen. Ik kan me herinneren dat ik altijd driemaal mocht trekken.
Touwtje 1
Ondanks alle web 2.0 cursussen denkt de klant nog steeds dat de bibliotheek er is om boeken te lenen.Het laatste jaar ben ik veel bezig geweest met het bestuderen van onze klantgroepen. We hebben ons filiaal volgens het winkelconcept heringericht. En wat blijkt: binnen de dorpsformule willen onze traditionele gezinnen en welvarende genieters niets liever dan boeken. Ze zouden ook matig geinteresseerd zijn in andere activiteiten van de bibliotheek. Dit blijkt in de praktijk mee te vallen; activiteiten, gericht op de vrouw (80 procent van onze klant is vrouw!) doen het goed en zorgen voor een goedgevulde zaal.
Verder zit onze klant volgens het onderzoek graag op MSN, Schoolbank en ik denk zelf ook op Hyves. Onze bibliotheekhyves, die voorzichtig groeit, bestaat voornamelijk uit vrouwelijke leden (niet alleen bibliotheekleden, maar ook collega’s) en 61 procent van onze hyvesbezoekers is ook vrouw.
De klant denkt niet alleen dat we boeken hebben, maar wil deze ook van ons en wat is daar mis mee? De klant is immers koningin.
De nieuwe vaardigheden, die we dankzij o.a. 23 Dingen hebben geleerd kunnen we inzetten om onze andere activiteiten aan de vrouw te brengen. Dus niet alleen een "ouderwets" persbericht, maar ook bijvoorbeeld een bericht op Hyves en weblog. Voorlopig zal dit naast elkaar moeten plaatsvinden, want onze klant hangt aan tradities en doet het merendeel van het bibliotheekpersoneel dit ook niet?
Touwtje 2
Met deze laatste vraag kom ik meteen op de volgende.
Hoe worden klanten mediawijzer?Hier kan ik kort over zijn: dit worden zij niet, zolang wij dat ook nog niet zijn.
Want er is nog slechts een klein deel dat zich suf blogt, twittert enz. De cursus 23 Dingen was een eerste stap naar mediawijsheid onder het personeel. Wat dat betreft is het goed dat er op vele fronten wordt nagedacht over een soort vervolg.
Aan de andere kant: zit onze klant te wachten op al dat geblog en getwitter? Ik heb nu het idee dat we bloggen, twitteren om nieuwe contacten voor ons eigen bibliotheeknetwerk op te doen. Natuurlijk doe je zo wel weer leuke nieuwe ideeen op, en die kun je aanwenden voor je eigen klant.
Ik vind het wel een kunst om uit al die informatie datgene eruit te vissen wat voor je eigen bibliotheekpraktijk bruikbaar is.
Touwtje 3
Merkt de klant iets van onze activiteiten op web 2.0 en heeft het zin daarmee door te gaan?Het merendeel van de klant zal het niet in de gaten hebben, maar komt via de traditionele kanalen aan onze informatie. Tot de traditionele kanalen behoren inmiddels ook onze mailinglijsten en informatie op onze website. Want de klant is wel op het web te vinden en emailen voor haar is ook heel gewoon. Blijven verwijzen naar onze nieuwe kanalen doen we dus veelvuldig om zo de klant te blijven attenderen op de mogelijkheden binnen web 2.0.
Conclusie: geen paal en perk stellen, maar wel rekening houden met de klant, waar je voor werkt. In een grote stad met studenten en meer hoogopgeleiden staat men waarschijnlijk meer open voor bijvoorbeeld een weblog en nieuwe ontwikkelingen. In een dorp zal dit heel anders liggen.
553 woorden!
Foto: Woordenaar
zaterdag 4 april 2009
Heropening bibliotheek Bathmen
Afgelopen woensdag woonde ik de heropening bij van de bibliotheek Bathmen.
Het resultaat vind ik geweldig! Collega's in Deventer/Bathmen: gefeliciteerd!!!
Het resultaat vind ik geweldig! Collega's in Deventer/Bathmen: gefeliciteerd!!!
zondag 29 maart 2009
(Jeugd)specialist of generalist???
Jarenlang heb ik gewerkt als jeugdbibliothecaris. In een tijd dat je binnen dat vak van alles deed: niet alleen organiseerde je allerlei leesbevorderingsactiviteiten, ontving je zelf groepen kinderen, maar zat je ook ouderwets achter het inlichtingenbureau in de jeugdbibliotheek. Ik vond het contact met kinderen heerlijk, ze kenden mij en van velen wist ik wat ze graag lazen. Kortom: ik denk dat ik een jeugdbibliothecaris was in hart en nieren.
Door allerlei omstandigheden, verhuizing, kinderen en part-time willen werken, ben ik nu alweer een poosje bibliothecaris specialist. Het woord specialist mocht ik achter mijn naam zetten, nadat ik de Post HBO-opleiding "Marketing door bibliotheken" had gevolgd en daardoor een functieschaal omhoog ging.
Ik moet vaak lachen om dat woord specialist, want ben ik dat wel? Ik vind mijn werk nog steeds leuk, want het is ontzettend afwisselend. Maar nooit kun je goed de diepte in, het is een beetje van alles wat. Van de collectievorming, het organiseren van een culturele avond voor volwassenen tot meedenken over het winkelconcept: wie doet mij dat na in slechts 20 uurtjes per week? Want ook het jeugdbibliotheekwerk moet er ook eens ingepropt worden. Dus tja, soms moet er iets in vrije tijd gebeuren. Ik denk dat meer collega's specialisten dit zullen herkennen.
Door al die verschillende werkzaamheden voel ik mij meer een generalist dan een specialist, maar ach, wat maakt het uit: het beestje moet een naam hebben. Liever generalist, dan dat ik zo moet eindigen als specialist:
Toch kruipt het bloed soms waar het niet kan gaan. Afgelopen week mocht ik meedenken over een mogelijke Rijmreis 2009, mocht ik weer eens ouderwets een klas kinderen ontvangen en zag ik hoe enthousiast een klas aan het Leesvirusproject werkt.
Als ik dat zie en mag ervaren: ja dan gaat mijn jeugdbibliothecaris hart weer sneller kloppen!
Door allerlei omstandigheden, verhuizing, kinderen en part-time willen werken, ben ik nu alweer een poosje bibliothecaris specialist. Het woord specialist mocht ik achter mijn naam zetten, nadat ik de Post HBO-opleiding "Marketing door bibliotheken" had gevolgd en daardoor een functieschaal omhoog ging.
Ik moet vaak lachen om dat woord specialist, want ben ik dat wel? Ik vind mijn werk nog steeds leuk, want het is ontzettend afwisselend. Maar nooit kun je goed de diepte in, het is een beetje van alles wat. Van de collectievorming, het organiseren van een culturele avond voor volwassenen tot meedenken over het winkelconcept: wie doet mij dat na in slechts 20 uurtjes per week? Want ook het jeugdbibliotheekwerk moet er ook eens ingepropt worden. Dus tja, soms moet er iets in vrije tijd gebeuren. Ik denk dat meer collega's specialisten dit zullen herkennen.
Door al die verschillende werkzaamheden voel ik mij meer een generalist dan een specialist, maar ach, wat maakt het uit: het beestje moet een naam hebben. Liever generalist, dan dat ik zo moet eindigen als specialist:
Toch kruipt het bloed soms waar het niet kan gaan. Afgelopen week mocht ik meedenken over een mogelijke Rijmreis 2009, mocht ik weer eens ouderwets een klas kinderen ontvangen en zag ik hoe enthousiast een klas aan het Leesvirusproject werkt.
Als ik dat zie en mag ervaren: ja dan gaat mijn jeugdbibliothecaris hart weer sneller kloppen!
woensdag 25 februari 2009
Bertolt Brecht in Deventer
Deventer staat tot en met vandaag, woensdag 25 februari, in het teken van Bertolt Brecht .
Ooit op de middelbare school voor het vak Duits hoorde ik van Brecht en las ik het boek Mutter Courage und ihre Kinder. Ik las het voor de lijst en dus met enige tegenzin. Toch is het boek me altijd bij gebleven; de moeder die het zaken doen regelmatig boven het belang van haar kinderen plaatste.
Nu na al die jaren en dankzij dit festival is mijn belangstelling voor Brecht weer aangewakkerd.
In De Kleine Keizerin in de bibliotheek Deventer werd de film Die Driegroschenoper vertoond. Het was er druk en we konden nog net een plekje krijgen.
Ik heb van deze film genoten. Het verhaal gaat over liefde en verraad in het laat Victoriaanse Londen. De film brengt gewone mensen in beeld, in een wereld die is ingedeeld in arm en rijk. De strijd tussen groeperingen komt vlammend aan bod.
Wat ik ook leuk vond om te zien is dat Polly, de vrouw van de bandiet Mackie Messer, eerst hoog opziet tegen haar man en maar al te graag zijn liefje wil zijn. Zodra hij moet vluchten en in de gevangenis terechtkomt, moet ze zich ineens alleen handhaven in een mannenwereld. En dat lukt haar uitstekend!
Daarnaast bevat de film prachtige muziek van Kurt Weill
"Van vrijdag 20 tot en met woensdag 25 februari 2009 vindt voor de tweede maal het Brechtfestival Deventer plaats en zal hij weer verschijnen in theater- en muziekvoorstellingen, in films en lezingen. Op verschillende plaatsen in de stad kan men de werken van deze grootmeester van het episch theater en diens tijdgenoten opnieuw beleven. In het programma vindt u klinkende namen, zoals Mieke Stemerdink (bekend van ‘De Gigantjes’), het Willem Breuker Kollektief en Cox Habbema. Er is een lezing over Bauhaus in voorbereiding, een projectkoor zal stukken uit Die Mutter zingen en meerdere toneelgezelschappen zullen hun opwachting maken.
Theaterstukken en liederen van Brecht zetten mensen aan het denken. Brecht had een hekel aan theater, waarbij de
mensen, samen met hun jassen en hoeden, hun hersens in de garderobe konden achterlaten. Het is een heroriëntatie op normen en de waarden. In de tijd waarin plat vermaak hoogtij viert en de samenleving op veel vlakken in beroering is, is het Brechttheater een bron van inspiratie."
Ooit op de middelbare school voor het vak Duits hoorde ik van Brecht en las ik het boek Mutter Courage und ihre Kinder. Ik las het voor de lijst en dus met enige tegenzin. Toch is het boek me altijd bij gebleven; de moeder die het zaken doen regelmatig boven het belang van haar kinderen plaatste.
Nu na al die jaren en dankzij dit festival is mijn belangstelling voor Brecht weer aangewakkerd.
In De Kleine Keizerin in de bibliotheek Deventer werd de film Die Driegroschenoper vertoond. Het was er druk en we konden nog net een plekje krijgen.
Ik heb van deze film genoten. Het verhaal gaat over liefde en verraad in het laat Victoriaanse Londen. De film brengt gewone mensen in beeld, in een wereld die is ingedeeld in arm en rijk. De strijd tussen groeperingen komt vlammend aan bod.
Wat ik ook leuk vond om te zien is dat Polly, de vrouw van de bandiet Mackie Messer, eerst hoog opziet tegen haar man en maar al te graag zijn liefje wil zijn. Zodra hij moet vluchten en in de gevangenis terechtkomt, moet ze zich ineens alleen handhaven in een mannenwereld. En dat lukt haar uitstekend!
Daarnaast bevat de film prachtige muziek van Kurt Weill
zaterdag 14 februari 2009
Blogkermis; nadenken over het nut en noodzaak van klassieke media
Op de valreep heb ik toch nog maar besloten mijn bijdrage te leveren aan de blogkermis van Scribbles. Aan de ene kant waren er al zoveel mooie bijdragen voorbij gekomen en ik dacht: "wat voor nuttigs kan ik daar nog aan toevoegen?"
Maar aan de andere kant: ik heb zelf te maken met twee kinderen, beiden op de middelbare school en beslist behorende tot de doelgroep waar Scribbles over schrijft. Zowel als ouder en als bibliothecaris was het onderwerp van deze kermis dus buitengewoon interessant voor mij.
Niet alleen leerlingen maken niet of nauwelijks gebruik van de klassieke media. Als we kijken naar het gebruik van de collectie in een openbare bibliotheek zien we dat met name de non-fictie collectie geen hoog uitleenpercentage heeft. Voor de realisering van het winkelconcept in bibliotheek Enter was het nodig flink te saneren. Toen we keken naar de gebruiksfactor(procentuele verhouding uitleningen-bezit) van bepaalde collectie-onderdelen, bleek (niet verrassend) de non-fictie collectie bij zowel de jeugd als volwassenen het minst goed te scoren. Niet alleen kinderen en jongeren gebruiken de klassieke media niet meer, blijkbaar geldt dit ook voor volwassenen. Volgens het CBS gebruiken 95 procent van de mensen, die internetten in Nederland, een zoekmachine om informatie te vinden. Grepen ze voorheen een naslagwerk of ander boek, nu vinden ze de informatie op het World Wide Web.
Mijn beide kinderen (havo/vwo) gebruiken net zoals vele andere klasgenoten bij het maken van hun werkstukken inderdaad voornamelijk het internet. Als ik het vergelijk met vroeger, hoe ik mijn werkstukken moest voorbereiden, ben ik best "jaloers" op ze. Ik kan me herinneren dat ik ooit een werkstuk over de piano wilde maken. Ik speelde zelf met plezier piano en het leek me leuk om daar wat over te schrijven. Maar ik haakte snel af, want ik had niet voldoende stof voor een werkstuk. Ik kwam niet veel verder dan informatie uit een muziekencyclopedie, wat plaatjes uit tijdschriften en wat informatie over mijn eigen ervaringen. De medewerker van de bibliotheek attendeerde me ook niet op mogelijkheden als IBL.
Dus ik nam een ander onderwerp (weet niet eens meer waarover), waar ik helemaal niet achter stond. Jammer!
En dan observeer ik nu mijn dochter, die gitaar speelt. De mogelijkheden zijn onbeperkt op dat internet. Van Digischool , Ultimate Guitar, tot YouTube, ze vindt voldoende informatie om een (digitaal) werkstuk te maken. Ze vindt het zichtbaar leuk om dit voor school te doen en ik? Ik geniet met haar mee!
Internet is dus een belangrijke informatiebron, maar niet de enige in het dagelijkse leven van mijn kinderen. Ze lezen ook informatieve tijdschriften, als Kijk en Quest en kijken naast al het amusement ook naar programma's als Planet Earth op Discovery Channel.
Ik ben ervan overtuigd dat ze, ook zonder die schriftelijke klassieke media, de informatie krijgen, die ze nodig hebben.
Bovendien komen dankzij samenwerking tussen bibliotheekpartners en Google Books ook steeds meer klassieke media via het internet beschikbaar. Zodat de drempel ook voor scholieren lager wordt om met deze media in aanraking te komen.
Misschien moet ik me toch nog eens wagen aan een werkstuk over de piano?
Scribbles zegt het volgende:
Ik zou dit (uit de ervaringen die ik heb met mijn eigen kinderen en andere scholieren uit hun omgeving) anders willen zeggen:
Leerlingen weten wel dat klassieke media bestaan, maar omdat ze het idee hebben dat alles op internet staat, grijpen ze niet meer naar de klassiekers. Ze gaan naar mijn idee heel serieus om met de opdrachten die ze krijgen en ik zou ze zeker niet lui of verwend willen noemen. Met een digitaal werkstuk kun je heel druk zijn.
Het is gewoon een totaal andere manier van werken en daar moeten wij, de generatie, die alleen opgegroeid is met die klassieke werken, waarschijnlijk enorm aan wennen.
Ook zegt Scribbles: "En de stelling hoe populairder, hoe betrouwbaarder gaat voor het internet helaas niet op."
Toen ik mijn kinderen daarover aan de tand voelde, bleek inderdaad dat deze stelling ook op hen van toepassing is. Mijn dochter gaat voornamelijk op haar gevoel af als ze informatie van het internet gebruikt. Toen ik doorvroeg, bleek dat ze nog wel checkt of er bronnen op de betreffende site worden genoemd.
Wordt er dan aandacht op school besteed aan het beoordelen van informatie op internet? Nee, dat blijkt dus niet zo te zijn. De docent geeft aan dat ze internet mogen gebruiken en het advies dat ze meekrijgen is om vooral niet te knippen en te plakken. De informatie moet in hun eigen woorden worden verwerkt.
Het zou dus inderdaad nuttig zijn (zoals Wow!ter en Essen2punt0 al opmerkten) om niet alleen leerlingen, maar zeer zeker ook docenten te laten speuren met de Webdetective.
Scholieren mogen dan misschien niet kritisch te werk gaan, bij het beoordelen van de informatie, maar dat valt te leren, toch?
Want:
En dan nu de spiegel?
Wat gezonde maaltijden en pizza's betreft: ik ben opgegroeid met een eetcultuur waarbinnen het belangrijk was om elke dag een verse maaltijd op tafel neer te zetten. Dat doe ik dus nog steeds. Het scheelt ook dat we niet op loopafstand van een supermarkt of snackbar wonen. Daardoor is de verleiding ook niet groot om een patatje te halen. Bovendien eten mijn kinderen liever gado-gado dan patat of pizza.
Maar: hoe zit het met mijn eigen kritische houding en onderzoekend vermogen?
Ja, ik behoor ook tot het bovenstaande percentage Nederlanders, dat informatie steeds meer op internet zoekt en ook vindt. Afhankelijk van het soort informatie ben ik wel of niet kritisch. Gaat het om een recept, ach, dan is het niet zo erg dat het mislukt omdat misschien de aangegeven verhoudingen niet kloppen. Gaat het om medische informatie, ja, dan kijk ik van wie de informatie afkomstig is.
Desalniettemin lijkt het me sowieso nuttig om die Webdetective zelf weer eens te doen!
En als toetje trakteer ik mezelf nu op een lekkere suikerspin!
Maar aan de andere kant: ik heb zelf te maken met twee kinderen, beiden op de middelbare school en beslist behorende tot de doelgroep waar Scribbles over schrijft. Zowel als ouder en als bibliothecaris was het onderwerp van deze kermis dus buitengewoon interessant voor mij.
Niet alleen leerlingen maken niet of nauwelijks gebruik van de klassieke media. Als we kijken naar het gebruik van de collectie in een openbare bibliotheek zien we dat met name de non-fictie collectie geen hoog uitleenpercentage heeft. Voor de realisering van het winkelconcept in bibliotheek Enter was het nodig flink te saneren. Toen we keken naar de gebruiksfactor(procentuele verhouding uitleningen-bezit) van bepaalde collectie-onderdelen, bleek (niet verrassend) de non-fictie collectie bij zowel de jeugd als volwassenen het minst goed te scoren. Niet alleen kinderen en jongeren gebruiken de klassieke media niet meer, blijkbaar geldt dit ook voor volwassenen. Volgens het CBS gebruiken 95 procent van de mensen, die internetten in Nederland, een zoekmachine om informatie te vinden. Grepen ze voorheen een naslagwerk of ander boek, nu vinden ze de informatie op het World Wide Web.
Mijn beide kinderen (havo/vwo) gebruiken net zoals vele andere klasgenoten bij het maken van hun werkstukken inderdaad voornamelijk het internet. Als ik het vergelijk met vroeger, hoe ik mijn werkstukken moest voorbereiden, ben ik best "jaloers" op ze. Ik kan me herinneren dat ik ooit een werkstuk over de piano wilde maken. Ik speelde zelf met plezier piano en het leek me leuk om daar wat over te schrijven. Maar ik haakte snel af, want ik had niet voldoende stof voor een werkstuk. Ik kwam niet veel verder dan informatie uit een muziekencyclopedie, wat plaatjes uit tijdschriften en wat informatie over mijn eigen ervaringen. De medewerker van de bibliotheek attendeerde me ook niet op mogelijkheden als IBL.
Dus ik nam een ander onderwerp (weet niet eens meer waarover), waar ik helemaal niet achter stond. Jammer!
En dan observeer ik nu mijn dochter, die gitaar speelt. De mogelijkheden zijn onbeperkt op dat internet. Van Digischool , Ultimate Guitar, tot YouTube, ze vindt voldoende informatie om een (digitaal) werkstuk te maken. Ze vindt het zichtbaar leuk om dit voor school te doen en ik? Ik geniet met haar mee!
Internet is dus een belangrijke informatiebron, maar niet de enige in het dagelijkse leven van mijn kinderen. Ze lezen ook informatieve tijdschriften, als Kijk en Quest en kijken naast al het amusement ook naar programma's als Planet Earth op Discovery Channel.
Ik ben ervan overtuigd dat ze, ook zonder die schriftelijke klassieke media, de informatie krijgen, die ze nodig hebben.
Bovendien komen dankzij samenwerking tussen bibliotheekpartners en Google Books ook steeds meer klassieke media via het internet beschikbaar. Zodat de drempel ook voor scholieren lager wordt om met deze media in aanraking te komen.
Misschien moet ik me toch nog eens wagen aan een werkstuk over de piano?
Scribbles zegt het volgende:
"Er doen zich dus twee problemen voor:
1. leerlingen zijn niet alleen te lui - te verwend wellicht - om nog de moeite te nemen zich in die klassieke media te verdiepen, maar
2. ze weten ook niet meer dat die bestaan."
Ik zou dit (uit de ervaringen die ik heb met mijn eigen kinderen en andere scholieren uit hun omgeving) anders willen zeggen:
Leerlingen weten wel dat klassieke media bestaan, maar omdat ze het idee hebben dat alles op internet staat, grijpen ze niet meer naar de klassiekers. Ze gaan naar mijn idee heel serieus om met de opdrachten die ze krijgen en ik zou ze zeker niet lui of verwend willen noemen. Met een digitaal werkstuk kun je heel druk zijn.
Het is gewoon een totaal andere manier van werken en daar moeten wij, de generatie, die alleen opgegroeid is met die klassieke werken, waarschijnlijk enorm aan wennen.
Ook zegt Scribbles: "En de stelling hoe populairder, hoe betrouwbaarder gaat voor het internet helaas niet op."
Toen ik mijn kinderen daarover aan de tand voelde, bleek inderdaad dat deze stelling ook op hen van toepassing is. Mijn dochter gaat voornamelijk op haar gevoel af als ze informatie van het internet gebruikt. Toen ik doorvroeg, bleek dat ze nog wel checkt of er bronnen op de betreffende site worden genoemd.
Wordt er dan aandacht op school besteed aan het beoordelen van informatie op internet? Nee, dat blijkt dus niet zo te zijn. De docent geeft aan dat ze internet mogen gebruiken en het advies dat ze meekrijgen is om vooral niet te knippen en te plakken. De informatie moet in hun eigen woorden worden verwerkt.
Het zou dus inderdaad nuttig zijn (zoals Wow!ter en Essen2punt0 al opmerkten) om niet alleen leerlingen, maar zeer zeker ook docenten te laten speuren met de Webdetective.
Scholieren mogen dan misschien niet kritisch te werk gaan, bij het beoordelen van de informatie, maar dat valt te leren, toch?
Want:
En dan nu de spiegel?
Wat gezonde maaltijden en pizza's betreft: ik ben opgegroeid met een eetcultuur waarbinnen het belangrijk was om elke dag een verse maaltijd op tafel neer te zetten. Dat doe ik dus nog steeds. Het scheelt ook dat we niet op loopafstand van een supermarkt of snackbar wonen. Daardoor is de verleiding ook niet groot om een patatje te halen. Bovendien eten mijn kinderen liever gado-gado dan patat of pizza.
Maar: hoe zit het met mijn eigen kritische houding en onderzoekend vermogen?
Ja, ik behoor ook tot het bovenstaande percentage Nederlanders, dat informatie steeds meer op internet zoekt en ook vindt. Afhankelijk van het soort informatie ben ik wel of niet kritisch. Gaat het om een recept, ach, dan is het niet zo erg dat het mislukt omdat misschien de aangegeven verhoudingen niet kloppen. Gaat het om medische informatie, ja, dan kijk ik van wie de informatie afkomstig is.
Desalniettemin lijkt het me sowieso nuttig om die Webdetective zelf weer eens te doen!
En als toetje trakteer ik mezelf nu op een lekkere suikerspin!
zondag 8 februari 2009
Selamat Tinggal bij LibraryThing
Een tijdje geleden nam ik mij eens voor meer met LibraryThing te gaan doen. Vanwege de tijd die in ons bieblog is gaan zitten, kwam het er even niet van.
Vandaag lukte het me eindelijk een eigen groep binnen LibraryThing op te richten. Selamat Tinggal, waar we van gedachten kunnen wisselen over Nederlands-Indische literatuur. Selamat Tinggal betekent prettig verblijf en dat is ook de bedoeling; de toekomstige leden van Selamat Tinggal moeten zich prettig gaan voelen in deze groep.
Ik behoor tot de tweede generatie Indo's. De generatie, die zich snel heeft geintegreerd in de Nederlandse samenleving. Een generatie, die aan de ene kant is opgegroeid met geheimen, die zich in het verleden hebben afgespeeld. Geheimen die voornamelijk met de oorlog te maken hadden en met het leed, dat zich in het Jappenkamp had afgespeeld. Hierover werd gezwegen, de tweede generatie mocht er niet mee opgezadeld worden. Maar aan de andere kant kregen we toch onbewust veel dingen mee uit die Indische cultuur. Al die heerlijke Indische gerechten, de gastvrijheid en daarom altijd veel te veel eten klaarmaken. Daarnaast was er natuurlijk de taal. We spraken alleen Nederlands, maar net zoals in zoveel andere Indische gezinnen doorspekt met allerlei woorden uit het Maleis. De woorden Selamat Datang(welkom), Selamat Tidur(welterusten), Selamat Makan(eet smakelijk), Selamat Tinggal(prettig verblijf) kwamen ook in het vocabulaire van mijn ouders voor. Het woord Selamat had iets vertrouwds voor me, ik voelde me prettig bij dat woord Selamat. Het deed me altijd denken aan heerlijke geuren, aan lekker eten, aan lieve mensen; kortom het hoorde bij het land van mijn ouders, mijn geboorteland.
Het boek Benjamins bruid van Yvonne Keuls gaat ook over een Indische familie.
Het volgende fragment deed me onmiddellijk aan de keuken van mijn moeder denken:
Lezen over Indonesie, Indische literatuur, het voelt voor mij als herkenning aan, als thuiskomen. Vandaar Selamat Tinggal.
Ik hoop dat ik gelijkgestemden vind, die met mij van gedachten willen wisselen over Nederlands-Indische literatuur. Er zijn al vele soorten Indo groepen actief op het Web, dus daarbinnen ga ik Selamat Tinggal promoten.
Vandaag lukte het me eindelijk een eigen groep binnen LibraryThing op te richten. Selamat Tinggal, waar we van gedachten kunnen wisselen over Nederlands-Indische literatuur. Selamat Tinggal betekent prettig verblijf en dat is ook de bedoeling; de toekomstige leden van Selamat Tinggal moeten zich prettig gaan voelen in deze groep.
Ik behoor tot de tweede generatie Indo's. De generatie, die zich snel heeft geintegreerd in de Nederlandse samenleving. Een generatie, die aan de ene kant is opgegroeid met geheimen, die zich in het verleden hebben afgespeeld. Geheimen die voornamelijk met de oorlog te maken hadden en met het leed, dat zich in het Jappenkamp had afgespeeld. Hierover werd gezwegen, de tweede generatie mocht er niet mee opgezadeld worden. Maar aan de andere kant kregen we toch onbewust veel dingen mee uit die Indische cultuur. Al die heerlijke Indische gerechten, de gastvrijheid en daarom altijd veel te veel eten klaarmaken. Daarnaast was er natuurlijk de taal. We spraken alleen Nederlands, maar net zoals in zoveel andere Indische gezinnen doorspekt met allerlei woorden uit het Maleis. De woorden Selamat Datang(welkom), Selamat Tidur(welterusten), Selamat Makan(eet smakelijk), Selamat Tinggal(prettig verblijf) kwamen ook in het vocabulaire van mijn ouders voor. Het woord Selamat had iets vertrouwds voor me, ik voelde me prettig bij dat woord Selamat. Het deed me altijd denken aan heerlijke geuren, aan lekker eten, aan lieve mensen; kortom het hoorde bij het land van mijn ouders, mijn geboorteland.
Het boek Benjamins bruid van Yvonne Keuls gaat ook over een Indische familie.
Het volgende fragment deed me onmiddellijk aan de keuken van mijn moeder denken:
"Ook Soefie had haar eigen plek in het huis: de keuken. Het kostte haar nauwelijks een dag om die naar haar hand te zetten. Rijststomers, wadjans, ovenschalen, potten met geblakerde houten lepels, stopflessen met kruiden, een dienblad met felgekleurde Indische "stroopjes" en manden met uien, eieren en groenten stonden rommelig op het aanrecht verspreid. Over de keukentafel lag een bruingele sarong. Aan de muren had Soefie waaiers geprikt en prenten uit het oude Indie. Prenten met in nevels gehulde bergen erop, sawa's, karbouwen voor een kar en roodbloeiende bomen. Wajangpoppen stonden voor de ramen, hun ijle handjes omhoog geheven, alsof ze bezig waren de opdringerige geur van trassi en knoflook van zich af te wapperen. Indie was volop aanwezig in die grote oer-Hollandse keuken, waar zelfs ruimte was voor Soefies rotan zitje."
Lezen over Indonesie, Indische literatuur, het voelt voor mij als herkenning aan, als thuiskomen. Vandaar Selamat Tinggal.
Ik hoop dat ik gelijkgestemden vind, die met mij van gedachten willen wisselen over Nederlands-Indische literatuur. Er zijn al vele soorten Indo groepen actief op het Web, dus daarbinnen ga ik Selamat Tinggal promoten.
zondag 4 januari 2009
Bieblog Wierden-Enter in de lucht
Zo, vandaag heb ik eens mijn blog een beetje opgeruimd, de labels zodanig opgeschoond dat die lange rij rechts wat korter is geworden. Ik heb gemerkt dat veel bezoekers van mijn blog via treffers in Google bij mijn blog terechtkomen.
Ik had geen goede statistiek, heb nu een betere teller toegevoegd, maar wat mij opvalt is dat de post over podcasten nog steeds veel wordt bezocht.
Ik blijf mijn blog wel bijhouden, al zal ik minder frequent publiceren dan voorheen.
De reden daarvan is o.a. dat sinds 1 januari ons bieblog Wierden-Enter in de lucht is. En hebben we die 23 dingen niet in de eerste plaats voor de bibliotheek gedaan?
Dus mijn tijd en energie zal ik daar de komende tijd, samen met mijn collega's, in steken. Want als je 23 dingen hebt gedaan, weet je, dat het niet alleen maar schrijven is, maar ook fotograferen, filmpjes maken, de hyves bijhouden en nog veel meer is. Om dat voor twee blogs fanatiek te blijven doen, ik weet niet of me dat lukt. Ik heb bewondering voor collega's, die naast hun werk, wekelijks hun blog volpennen met allerlei interessant nieuws. Ik zou het ook heel graag willen, maar met een gezin, een baan en hobbies, red ik dat doodeenvoudig niet. En bloggen voor de bibliotheek gebeurt voornamelijk nog in eigen tijd.
Ik was wel benieuwd hoe andere collega's in het land daarmee omgaan. Doen zij veel voor hun bibliotheek in hun vrije tijd, vinden ze dat logisch of houden zij werk en prive volledig gescheiden? Ik wilde een oproep op Bibliotheek 2.0 zetten, maar zag dat ik niet de enige was, die met dit vraagstuk zat.
Bibliotheek 2.0 heb ik nu echt ontdekt. Ik probeer mee te doen met discussies en overweeg om naar een Bibliotheek 2.0 meeting te gaan op zaterdag 17 januari a.s. in Utrecht.
Een manier om meer mensen achter Bibliotheek 2.0 te leren kennen. Wie gaat er met me mee?
Ja en nu dus een bibliotheekblog oftewel afgekort Bieblog.
Met deze blog zijn we er natuurlijk nog niet, nu nog in de markt zetten: We gaan dat als volgt aanpakken:
- vragen of onze webmaster een link op onze website zet.
- promoten via de bieb Hyves.
- een mail sturen naar onze bezoekers, die regelmatig aanwezig zijn tijdens onze literaire en culturele avonden. (we hebben van al deze bezoekers hun mailadres, ook
de pers is hierin opgenomen). - bij de gemeente onder de aandacht brengen. Onze wethouder wordt uitgebreid genoemd in de tweede post van onze bieblog. We vragen hem vriendelijk of hij reclame wilt maken voor onze blog.
- in het land bekendmaken via nlbiblioblogs.
- in mijn profiel op bibliotheek 2.0 zetten.
Andere ideeen zijn natuurlijk welkom!!!
Abonneren op:
Posts (Atom)