Week van de Mediawijsheid

De Week van de Mediawijsheid zit er weer op.

Mag ik zeggen dat ik er een dubbel gevoel over heb?

- De bibliotheek wil graag het Huis van de Mediawijsheid zijn, maar is ze dat ook?
- Zijn bibliotheekmedewerkers mediawijs?
- Ziet de klant ons als een huis waar hij of zij met mediawijze vragen terecht kan?

Punt 2 en 3 hangen natuurlijk nauw met elkaar samen. Als wij mediawijs zijn en dat uitstralen, zou dan de klant niet vanzelf met zijn of haar vragen op het gebied van mediawijsheid naar de bibliotheek gaan?
In elk geval werd mij weer duidelijk hoe belangrijk het is dat een bibliotheek één of meerdere mediacoaches in de organisatie moet hebben. In elk geval mensen, die collega's proberen te stimuleren en een voortrekkersrol vervullen als het gaat om mediawijsheid in de bibliotheek.

Ik mocht een bijdrage leveren in de bibliotheken Wierden/Enter en Deventer. Samen met hele enthousiaste heren van het internetcafe (onderdeel van Stichting de Welle in de gemeente Wierden) bracht ik het programma Klik en Tik onder de aandacht van senioren. Daarnaast gaf ik workshops Picasa in Wierden en Deventer.
In Wierden en Enter vervulden maatschappelijke stagiaires een belangrijke rol tijdens de inloopspreekuren "uitleg mobiele telefoon".

Hoewel de opkomst laag tot matig was, viel me wel op dat de deelnemers aan alle workshops enthousiast en belangstellend waren. Bij Klik en Tik had ik bewondering voor het geduld van de heren van het internetcafe. Zij vertelden me ook dat hun wekelijkse inloopochtenden en -middagen in een behoefte voorzien. Bezoekers kunnen in een eigen tempo o.a. boeken van Addo Stuur afwerken en met allerlei vragen op het gebied van internet- en computervaardigheden bij de vrijwilligers van het internetcafe terecht. Ik heb veel respect voor deze vrijwilligers van Stichting de Welle, die zelf heel computer- en internetvaardig zijn en dit willen delen met dorpsgenoten!
Bij de Picasa workshops waren de deelnemers met name geinteresseerd in het delen van foto's. Hoe zet je foto's op het web en niet onbelangrijk hoe zorg je ervoor dat de privacy wordt gewaarborgd?
Leuk vond ik ook dat de maatschappelijke stagiaires tijdens de Picasa workshop zo actief meededen en ook vragen van de deelnemers beantwoordden!

Wat mij betreft krijgt de Week van de Mediawijsheid een vervolg. Dit was de eerste keer, als we dit blijven doen, wordt de Bibliotheek vanzelf het Huis van de Mediawijsheid. Toch?!?

Hieronder de Picasa presentatie en een korte impressie van de Week in Wierden en Enter.

Presentatie Picasa

View more presentations from hettytheodora.

Reacties Rijmreis

Ik schreef al vaker over Rijmreis, een project waar ik nog steeds heel enthousiast over ben.
In Wierden-Enter hebben we 33 van de 40 gedichten verstopt. Twee daarvan waren Goud en zijn dus niet meer in roulatie. De 7 andere gedichten (waarvan 2 Goud) worden komende week verstopt. Daarbij ga ik de BiebHyves inzetten. Kinderen krijgen via Hyves een tip waar het gedicht zou kunnen liggen. Een mooie manier om kinderen weer naar onze Hyves toe te leiden.
De 33 eerder genoemde gedichten reizen nog steeds door Wierden en zijn bij elkaar 120 x verstopt.
Woensdagmiddag 6 oktober was ik erbij en wat me opviel was dat tweederde van de deelnemers jongens waren. Zij leken fanatieker over te komen dan de meisjes.
Als verstopplekken kiezen kinderen de bibliotheek, winkels, de omgeving van scholen, struiken/bosjes en soms een boom. Ja, dan moet er geklommen worden.
Kinderen zijn over het algemeen heel enthousiast en ik ben ervan overtuigd dat dit ook komt omdat we dit fanatiek via de scholen hebben gepromoot. Met gedichten verstoppen, een affiche en een persbericht werkt Rijmreis niet. Bovendien doen we Rijmreis alweer voor het derde jaar en daarmee wordt het steeds bekender. Het concept van het zoeken, opnieuw verstoppen en de website waarop je aanwijzingen kunt krijgen en je verstopplek weer mag intikken, blijkt te werken.
Graag deel ik met jullie een aantal reacties:
- "Mevrouw, geeft u nog een extra tip, waar is de letter T? Het is echt moeilijk te vinden".
- Een moeder via de mail: "wat een leuk idee, Rijmreis, maar ik snap het niet, ik zie sommige gedichten er twee keer inzitten." (we hebben 20 verschillende gedichten en als je meerdere sets hebt gekocht, krijg je dat inderdaad)
- Een juf van een school, waar ik Rijmreis kwam uitleggen in de klas: "Dit is nieuw voor mij, ik vind het zo leuk, mag ik morgen met de klas komen zoeken".
- Een moeder in de bibliotheek: "Ik moest mee naar de bibliotheek met mijn zoon. Het was vanmorgen zo enthousiast uitgelegd in de klas, mijn zoon wilde onmiddellijk naar de bibliotheek om te zoeken."
- "Ik heb al 2 gedichten gevonden, weet u waar ik ze kan verstoppen."
- "Wanneer wordt het Gouden gedicht verstopt?"

Maar ook:
- "Wat moeten we doen? We wilden het gedicht bij een kledingwinkel verstoppen, maar het mocht niet van die mevrouw. Ze was bang dat kinderen een puinhoop ervan zouden maken."
- Via de vindtips werd er een keer gescholden op een andere school. Gelukkig kunnen we dit soort zaken via de beheermodule verwijderen.

In de klassen ging ik met de kinderen ook in gesprek over de mogelijke "gevaren" van Rijmreis. Wat mogen ze van hun ouders aan privegegevens op internet zetten? Hoe ga je met elkaar om als je een mening geeft over een gedicht? (geen pesterijen dus). En reken erop dat niet iedereen meewerkt. Wat doe je dan?

In de praktijk blijkt dat dit soort gesprekken nog steeds nodig zijn, gezien het feit dat er inderdaad gescholden werd en een winkel niet zijn medewerking toezegde.
Voor een mediacoach in opleiding zeer leerzaam om weer eens te ondervinden.

Hieronder een korte impressie van de woensdagmiddag in Bibliotheek Wierden.

Kijk- en luistervink kit

Binnenkort gaat er weer een nieuwe 23 Dingengroep van start in Overijssel en ik mag ook een groepje coachen. Een uitdaging!

Want dat betekent ook weer voor mij Nieuwe Dingen ontdekken. Spannend allemaal!

Een van de Dingen die ik meer ben gaan doen is fotograferen en delen op het Bieblog of mijn eigen weblog.

Tot mijn grote verrassing ontving ik voor mijn vakantie een schattig rood koffertje, getiteld Kijk- en luistervink kit. Met daarin een pocket video cameraatje.

Ook zat er een klein notitieboekje met briefje bij:

Gefeliciteerd, jij bent de eerste die onze kijk- en luistervink kit in je bezit hebt. In dit boekje mag je je bevindingen schrijven en misschien een paar tips geven aan de volgende in het Overijssels bibliotheken netwerk aan wie jij het koffertje verstuurt.

En verder:

Zo gauw je je filmpje af hebt en hebt geupload op je YouTube account mag je hem doorsturen naar de volgende, ergens in Overijssel.

Wat ontzettend leuk en wat een uitdaging! Met filmen heb ik nog niet zoveel ervaring. Het is ook een stuk lastiger dan fotograferen.

Beste Elin en Annemarie,

Ik heb er twee filmpjes meegemaakt en ze staan inmiddels op YouTube. Een filmpje voor Rijmreis en een filmpje over een Muziek op schoot bijeenkomst in het kader van Boekstart.

Mijn ervaringen:

Ik vind het cameraatje heel erg gemakkelijk in de bediening. Je hebt snel door hoe het werkt. Geen toeters en bellen zoals op camrecorders wel het geval is. Gewoon een aan/uit knop, een knop om film of foto te selecteren, een zoomknop en natuurlijk een knop om de foto of film mee te maken. Het wijst zich eigenlijk vanzelf.
Ik vind het ook beslist een pre dat het apparaatje zo handzaam is. Het past in je broekzak, lekker makkelijk.

Als tip van bovengenoemde dames kreeg ik mee de camera zoveel mogelijk met vaste hand te bedienen. Dit omdat hij geen snelle bewegingen kan registreren.
Dat vond ik best lastig. Bij het Boekstart filmpje waarbij je een groep baby's en moeders filmt, heb je snel de neiging alleen een bepaalde hoek te willen filmen. Gewoon omdat je bang bent dat je teveel beweegt. Daardoor mis je de andere hoek waar natuurlijk ook leuke beelden van te maken zijn. Ik vind filmen wel leuk, maar echt mijn Ding is het niet. Met fotograferen heb ik het gevoel dat ik rustiger mijn punt kan bepalen en met filmen voel ik me veel meer opgejaagd. Waarschijnlijk bang om iets te willen missen.
Maar filmen heeft wel weer hele andere mogelijkheden dan fotograferen. Voor Boekstart vond ik het uitermate geschikt omdat er wordt gespeeld en gezongen. En wat te denken van al die schattige geluidjes die baby's kunnen maken. Zoiets kun je nooit vastleggen op een foto.

Over het monteren:
Volgens de website kun je de filmpjes als MOV bestanden, direct op YouTube zetten. Bij het Rijmreisfilmpje gebruikte ik Windows Live Moviemaker om mijn beelden te monteren. Dat ging redelijk snel. Moviemaker ondersteunt MOV bestanden, dus ik had het in een wip gemonteerd. Op YouTube zetten was ook zo gebeurd.



Bij het Boekstart filmpje was het een ander verhaal. Ik zat achter een andere pc waar geen Moviemaker op zat. Wel een ander montageprogramma: Cyberlink DVD suite deluxe. Een bruikbaar programma met meer mogelijkheden dan Moviemaker. Het nadeel was wel dat Cyberlink geen MOV ondersteunde. Ik moest dus eerst alles omzetten naar AVI, waarna ik kon beginnen met monteren.
Door de lengte van het Boekstart filmpje en het uploaden naar YouTube was ik wel een hele avond ermee zoet. Tja, je moet er wat voor over hebben.



Conclusie: ik vond het leuk om ermee te mogen oefenen en wil ook zo'n mooi filmcameraatje voor onze bibliotheek. Eens kijken of een van mijn directeuren het daarmee eens is!

Het land van mijn ouders

Eindelijk....eindelijk na 20 jaar had ik weer gelegenheid samen met mijn 17-jarige dochter mijn geboorteland te bezoeken.
Voor een uitgebreid reisverslag mag je een afspraak met me maken en een deel van de honderden foto's is op Facebook te bewonderen. Hier, en hier en hier!

Een aantal, voor mij opvallende en leuke dingen, wil ik graag op mijn weblog delen:

Over het algemeen wordt er in Indonesie weinig of helemaal geen Engels gesproken. Dat was weleens lastig communiceren tussen mijn familie en mij. Ik kon me nog wel redden met mijn beetje Bahasa, maar voor mijn dochter was het niet leuk. Ze werd als een prinses op handen gedragen, maar kon niet zoveel over haar leven hier vertellen. Samen met haar 22-jarige neef bedacht ze een oplossing. Hij nam zijn laptop, zocht een online vertaalprogramma op en ze gingen aan de slag. Hij tikte zijn vraag in het Indonesisch in, het programma vertaalde en mijn dochter antwoordde in Engels. Het programma vertaalde vervolgens haar antwoord in het Indonesisch voor hem. Is dat niet volledig Web 2.0? Ik vond het geweldig!

Facebook heb ik ontdekt is de manier om met mijn familie en vrienden in Indonesie te communiceren. Via Facebook kan ik met behulp van mijn foto's over mijn leven hier vertellen en zelfs in het Engels met hen chatten. Je moet wel geduld hebben. Je tikt een antwoord, zij gebruiken een vertaalprogramma en hetgeen ze willen antwoorden, moet eerst weer in het Engels worden vertaald.

Een computer is nog een luxe artikel voor de meeste Indonesiers, maar een mobiele telefoon met internet en dus Facebook is voor de meesten beschikbaar. Desnoods op afbetaling, zo vertelde mij een hoteljongen op Bali. Het weinige geld dat hij verdiende, was om zijn ouders te kunnen steunen en om zijn scooter en mobiele telefoon te kunnen afbetalen. Die scooter was weer nodig om toeristen te kunnen vervoeren, zodat hij daarmee een extra roepiah kon verdienen.
Regelmatig zag ik op straat verkopers in djongkok (hurk) houding voor hun smoezelige karretje (waarin overigens altijd heerlijke geuren uit opstegen) druk bezig hun berichten te checken.

Volgens een Engelse leraar, die wij in Rangkasbitung (West-Java) spraken, is de Indonesier heel trots op zijn eigen taal en ziet er daarom de noodzaak niet van in om het Engels goed te leren spreken. Engels wordt wel gegeven op scholen, maar ach, waarom zou je het oefenen als je het verder nooit nodig hebt?
De hoteljongen op Bali sprak beter Engels dan mijn neef, die notabene journalist is. Maar de hoteljongen ziet elke toeristen en moet wel. Ik geloof dat mijn neef nu inziet dat het toch wel handig is het Engels te kunnen beheersen, al is het alleen maar om met zijn familie in Nederland te kunnen communiceren.

Mijn geboortehuis aan de Jalan Pasir Kuda in Bogor staat er nog. Er woonde momenteel niemand in, dus het zag er vervallen uit. Tja, dat maakte me wel een beetje verdrietig.

Openbare Bibliotheken kennen ze niet in Indonesie, want lezen is alleen weggelegd voor degenen, die gestudeerd hebben en een baan hebben, waarbij ze veel moeten lezen. Leesbevordering vindt plaats op de scholen.
Mijn familie leest wel de krant en koopt af en toe een tijdschrift. Boekenkasten heb ik niet gezien bij hen. 's Avonds kijken ze graag televisie en daarnaast is eten een heel belangrijk tijdverdrijf van de Indonesier.
In Lovina Beach kwamen we wel een Openbare Bibliotheek/Perpustakaan tegen, gerund door enthousiaste vrijwilligers.



Over eten gesproken. Het viel mijn dochter op dat er veel snacks worden verkocht aan de straat. Heerlijke snacks met veel groenten erin. Weinig zoetigheden, meer hartig.
Het lijkt mij dat je daar ook behoorlijk van aan kunt komen. Desondanks waren we allebei afgevallen. Maar komt dat ook niet door de warmte en het vele reizen, waardoor je toch actiever bent?

Het Balinese eten is veel pittiger dan de Javaanse keuken. We volgden een Balinese kookworkshop bij Warung Jegeg in Lovina, zeer aan te bevelen. We leerden van gastvrouw Wayan Paliani een aantal fijne kneepjes. Ook interesse? Mail naar wayan_paliani@yahoo.com
Haar warung zit aan de Jalan Raya Lovina, naast de bibliotheek.

Tot slot. Reizen in Indonesie is vermoeiend. De afstanden, de warmte, de drukte en soms ook de slechte staat van bussen en auto's.
Wij eindigden op Gili Gede, een eilandje voor de Zuidwestkust van Lombok. Fantastisch!
Daar konden we een klein weekje bijkomen en energie opdoen voor de lange terugreis. Gastvrouw Jet en haar staf leerden ons de Kunst van het nietsdoen.

Jammer dat je er zolang voor in het vliegtuig moet zitten, maar anders zou ik er veel vaker naar toe willen gaan.



Selamat jalan!

Vind je antwoord bij Durftevragen!

Ik had er vaag weleens iets over gehoord, maar uiteindelijk werd ik door Jan Klerk geinspireerd om ook eens zo'n Durftevragen sessie mee te maken.

Vele anderen zijn mij al voorgegaan en hebben over hun ervaringen met betrekking tot Durftevragen geschreven.

Wat ikzelf heel prettig vond, is naast de open sfeer de positieve benadering van de vraagoplossing. Reacties als "zou je dat wel doen?", of "dat gaat je nooit lukken" of "maar...." zijn absoluut verboden als antwoord.
Voor mij was deze benadering een eye-opener. Soms durf ik gewoon niet te vragen, gewoon omdat ik bang ben dat de vraag niet helder genoeg is en je voor dom wordt versleten. En wat te denken van onze klant in de bibliotheek. Reageert de bibliotheekmedewerker altijd positief op de vragen, die hij krijgt? En hoe is mijn eigen benadering als iemand mij een vraag stelt?

Echt iets om over na te denken! Wat kan ik er zelf mee en wat kan de bibliotheek ermee? Het idee van de Haarlemse bibliotheek spreekt me zeker aan om er tijdens de Week van de Mediawijsheid iets mee te doen.

In elk geval ging ik heel blij en met een heleboel tips weer naar huis!

Durftevragen from Cor Mouwen on Vimeo.

Rijmen en Reizen

De Rijmreis werkgroep is alweer druk bezig met de voorbereidingen voor Rijmreis 2010.
Onlangs hebben we gedichten uitgezocht rondom het thema van de kinderboekenweek: De Grote TekenTentoonstelling - beeldtaal in kinderboeken.

Het thema Beeldtaal daagt ons uit Rijmreis dit jaar nog interactiever, nog beeldender te maken. Ideeën zijn er genoeg, de volgende stap is met andere partners te kijken wat we kunnen verwezenlijken. Uiteraard zal ik er op mijn weblog over schrijven.

Rijmen en gedichten, ook over de grens kunnen ze er wat van. De Poem Express is een internationaal kunst- en gedichtenfestival voor kinderen. Sinds 1992 reizen gedichtenposters van kinderen de wereld rond. Duizenden kinderen uit verschillende landen hebben meegedaan en stuurden gedichtenposters op in hun eigen taal. Poem Express zou uitstekend kunnen aansluiten bij het thema van de kinderboekenweek 2010. Kijk eens op het weblog van Poem Express. Het resultaat is geweldig!!

Twee winnende posters werden zelfs op filmpje gezet. Zie hier het gedicht "Boos".

BOOS! an animated poem for the poem-express from Leerlingen Films on Vimeo.

Ik houd van reizen, verre reizen, maar ook uitstapjes net over de grens geven nieuwe ideeën, inspiratie voor je werk.
Twee weken geleden was ik in Belgie en voordat ik weer op de trein ging richting Nederland, bezocht ik Supervlieg.
Mijn Supervlieg landde op het kasteeldomein in Hingene (vlakbij Bornem).

SuperVlieg zijn talloze kinderfestivals in Vlaanderen voor iedereen vanaf 4 jaar. Toeters, trompetten en majoretten passeren langs de mooiste en schoonste podiumproducties van Vlaanderen. SuperVlieg is theater, circus, muziek, dans en beeldende kunst om zelf mee te experimenteren of om zalig van te genieten voor volwassenen én kinderen samen.

Bibliotheken nemen actief deel aan Supervlieg.

Natuurlijk kon er ook bij Supervlieg worden gedicht, samen met een clown en een mandje vol bekende gedichten. Gedichten, die in stukjes waren gehakt. De kunst was om na het grabbelen een eigen gedicht te maken. Niet eenvoudig, maar wel een uitdaging!

Supervlieg, Hingene 2010 on PhotoPeach

Waar zitten de andere Edwins?

Want we hebben ze nodig als wij, bibliotheken, Het Huis van de Mediawijsheid, willen worden en blijven!

Graag breng ik onder de aandacht het weblog van Weerwatgeleerd!

Cursus Mediacoach Openbare Bibliotheek

Sinds 9 maart doe ik de posthbo Cursus Mediacoach Openbare Bibliotheek. Een mooie reden om weer eens op mijn weblog te schrijven.
Met maar liefst vier andere collega's van de Openbare Bibliotheek Deventer doe ik deze cursus aan de Saxion Hogeschool in Deventer.

De cursus belooft heel wat: "De Mediacoach die de opleiding met goed gevolg heeft afgerond, is in staat succesvol mediacoachingsdiensten aan te bieden aan diverse doelgroepen. In de opleiding leert de cursist om zélf mediawijsheidprojecten op te zetten (bijv. voor ouders, jongeren, allochtonen, etc.), dan wel andere professionals (bijv. leerkrachten, buurtwerkers, etc.) te adviseren en ondersteunen bij hun mediawijsheidprojecten."

Tijdens de opleiding is het de bedoeling dat de cursist binnen zijn organisatie een mediawijsheidproject ontwikkelt en uitvoert.
Daarnaast krijgen we naast theorie veel praktijkopdrachten, die we zelfstandig of in groepjes moeten uitvoeren.

De allereerste opdracht was het maken van een powerpoint, bestaande uit twee slides, waarmee je jezelf aan je docenten en mede-cursisten kon voorstellen. De eerste slide zou meer over je prive-situatie moeten gaan, de tweede meer werk gerelateerd en het zou informatie moeten bevatten over je opdracht.

Het handige van die 23 Dingen is toch wel geweest, dat ik nu geen accounts meer hoef aan te maken als ik zo'n Ding weer eens nodig heb.

Hierbij mijn eerste opdracht: de kennismakingspowerpoint!

Opdracht 1, voorstellen Hetty Odenthal

View more presentations from hettytheodora.