Kijk- en luistervink kit

Binnenkort gaat er weer een nieuwe 23 Dingengroep van start in Overijssel en ik mag ook een groepje coachen. Een uitdaging!

Want dat betekent ook weer voor mij Nieuwe Dingen ontdekken. Spannend allemaal!

Een van de Dingen die ik meer ben gaan doen is fotograferen en delen op het Bieblog of mijn eigen weblog.

Tot mijn grote verrassing ontving ik voor mijn vakantie een schattig rood koffertje, getiteld Kijk- en luistervink kit. Met daarin een pocket video cameraatje.

Ook zat er een klein notitieboekje met briefje bij:

Gefeliciteerd, jij bent de eerste die onze kijk- en luistervink kit in je bezit hebt. In dit boekje mag je je bevindingen schrijven en misschien een paar tips geven aan de volgende in het Overijssels bibliotheken netwerk aan wie jij het koffertje verstuurt.

En verder:

Zo gauw je je filmpje af hebt en hebt geupload op je YouTube account mag je hem doorsturen naar de volgende, ergens in Overijssel.

Wat ontzettend leuk en wat een uitdaging! Met filmen heb ik nog niet zoveel ervaring. Het is ook een stuk lastiger dan fotograferen.

Beste Elin en Annemarie,

Ik heb er twee filmpjes meegemaakt en ze staan inmiddels op YouTube. Een filmpje voor Rijmreis en een filmpje over een Muziek op schoot bijeenkomst in het kader van Boekstart.

Mijn ervaringen:

Ik vind het cameraatje heel erg gemakkelijk in de bediening. Je hebt snel door hoe het werkt. Geen toeters en bellen zoals op camrecorders wel het geval is. Gewoon een aan/uit knop, een knop om film of foto te selecteren, een zoomknop en natuurlijk een knop om de foto of film mee te maken. Het wijst zich eigenlijk vanzelf.
Ik vind het ook beslist een pre dat het apparaatje zo handzaam is. Het past in je broekzak, lekker makkelijk.

Als tip van bovengenoemde dames kreeg ik mee de camera zoveel mogelijk met vaste hand te bedienen. Dit omdat hij geen snelle bewegingen kan registreren.
Dat vond ik best lastig. Bij het Boekstart filmpje waarbij je een groep baby's en moeders filmt, heb je snel de neiging alleen een bepaalde hoek te willen filmen. Gewoon omdat je bang bent dat je teveel beweegt. Daardoor mis je de andere hoek waar natuurlijk ook leuke beelden van te maken zijn. Ik vind filmen wel leuk, maar echt mijn Ding is het niet. Met fotograferen heb ik het gevoel dat ik rustiger mijn punt kan bepalen en met filmen voel ik me veel meer opgejaagd. Waarschijnlijk bang om iets te willen missen.
Maar filmen heeft wel weer hele andere mogelijkheden dan fotograferen. Voor Boekstart vond ik het uitermate geschikt omdat er wordt gespeeld en gezongen. En wat te denken van al die schattige geluidjes die baby's kunnen maken. Zoiets kun je nooit vastleggen op een foto.

Over het monteren:
Volgens de website kun je de filmpjes als MOV bestanden, direct op YouTube zetten. Bij het Rijmreisfilmpje gebruikte ik Windows Live Moviemaker om mijn beelden te monteren. Dat ging redelijk snel. Moviemaker ondersteunt MOV bestanden, dus ik had het in een wip gemonteerd. Op YouTube zetten was ook zo gebeurd.



Bij het Boekstart filmpje was het een ander verhaal. Ik zat achter een andere pc waar geen Moviemaker op zat. Wel een ander montageprogramma: Cyberlink DVD suite deluxe. Een bruikbaar programma met meer mogelijkheden dan Moviemaker. Het nadeel was wel dat Cyberlink geen MOV ondersteunde. Ik moest dus eerst alles omzetten naar AVI, waarna ik kon beginnen met monteren.
Door de lengte van het Boekstart filmpje en het uploaden naar YouTube was ik wel een hele avond ermee zoet. Tja, je moet er wat voor over hebben.



Conclusie: ik vond het leuk om ermee te mogen oefenen en wil ook zo'n mooi filmcameraatje voor onze bibliotheek. Eens kijken of een van mijn directeuren het daarmee eens is!

Het land van mijn ouders

Eindelijk....eindelijk na 20 jaar had ik weer gelegenheid samen met mijn 17-jarige dochter mijn geboorteland te bezoeken.
Voor een uitgebreid reisverslag mag je een afspraak met me maken en een deel van de honderden foto's is op Facebook te bewonderen. Hier, en hier en hier!

Een aantal, voor mij opvallende en leuke dingen, wil ik graag op mijn weblog delen:

Over het algemeen wordt er in Indonesie weinig of helemaal geen Engels gesproken. Dat was weleens lastig communiceren tussen mijn familie en mij. Ik kon me nog wel redden met mijn beetje Bahasa, maar voor mijn dochter was het niet leuk. Ze werd als een prinses op handen gedragen, maar kon niet zoveel over haar leven hier vertellen. Samen met haar 22-jarige neef bedacht ze een oplossing. Hij nam zijn laptop, zocht een online vertaalprogramma op en ze gingen aan de slag. Hij tikte zijn vraag in het Indonesisch in, het programma vertaalde en mijn dochter antwoordde in Engels. Het programma vertaalde vervolgens haar antwoord in het Indonesisch voor hem. Is dat niet volledig Web 2.0? Ik vond het geweldig!

Facebook heb ik ontdekt is de manier om met mijn familie en vrienden in Indonesie te communiceren. Via Facebook kan ik met behulp van mijn foto's over mijn leven hier vertellen en zelfs in het Engels met hen chatten. Je moet wel geduld hebben. Je tikt een antwoord, zij gebruiken een vertaalprogramma en hetgeen ze willen antwoorden, moet eerst weer in het Engels worden vertaald.

Een computer is nog een luxe artikel voor de meeste Indonesiers, maar een mobiele telefoon met internet en dus Facebook is voor de meesten beschikbaar. Desnoods op afbetaling, zo vertelde mij een hoteljongen op Bali. Het weinige geld dat hij verdiende, was om zijn ouders te kunnen steunen en om zijn scooter en mobiele telefoon te kunnen afbetalen. Die scooter was weer nodig om toeristen te kunnen vervoeren, zodat hij daarmee een extra roepiah kon verdienen.
Regelmatig zag ik op straat verkopers in djongkok (hurk) houding voor hun smoezelige karretje (waarin overigens altijd heerlijke geuren uit opstegen) druk bezig hun berichten te checken.

Volgens een Engelse leraar, die wij in Rangkasbitung (West-Java) spraken, is de Indonesier heel trots op zijn eigen taal en ziet er daarom de noodzaak niet van in om het Engels goed te leren spreken. Engels wordt wel gegeven op scholen, maar ach, waarom zou je het oefenen als je het verder nooit nodig hebt?
De hoteljongen op Bali sprak beter Engels dan mijn neef, die notabene journalist is. Maar de hoteljongen ziet elke toeristen en moet wel. Ik geloof dat mijn neef nu inziet dat het toch wel handig is het Engels te kunnen beheersen, al is het alleen maar om met zijn familie in Nederland te kunnen communiceren.

Mijn geboortehuis aan de Jalan Pasir Kuda in Bogor staat er nog. Er woonde momenteel niemand in, dus het zag er vervallen uit. Tja, dat maakte me wel een beetje verdrietig.

Openbare Bibliotheken kennen ze niet in Indonesie, want lezen is alleen weggelegd voor degenen, die gestudeerd hebben en een baan hebben, waarbij ze veel moeten lezen. Leesbevordering vindt plaats op de scholen.
Mijn familie leest wel de krant en koopt af en toe een tijdschrift. Boekenkasten heb ik niet gezien bij hen. 's Avonds kijken ze graag televisie en daarnaast is eten een heel belangrijk tijdverdrijf van de Indonesier.
In Lovina Beach kwamen we wel een Openbare Bibliotheek/Perpustakaan tegen, gerund door enthousiaste vrijwilligers.



Over eten gesproken. Het viel mijn dochter op dat er veel snacks worden verkocht aan de straat. Heerlijke snacks met veel groenten erin. Weinig zoetigheden, meer hartig.
Het lijkt mij dat je daar ook behoorlijk van aan kunt komen. Desondanks waren we allebei afgevallen. Maar komt dat ook niet door de warmte en het vele reizen, waardoor je toch actiever bent?

Het Balinese eten is veel pittiger dan de Javaanse keuken. We volgden een Balinese kookworkshop bij Warung Jegeg in Lovina, zeer aan te bevelen. We leerden van gastvrouw Wayan Paliani een aantal fijne kneepjes. Ook interesse? Mail naar wayan_paliani@yahoo.com
Haar warung zit aan de Jalan Raya Lovina, naast de bibliotheek.

Tot slot. Reizen in Indonesie is vermoeiend. De afstanden, de warmte, de drukte en soms ook de slechte staat van bussen en auto's.
Wij eindigden op Gili Gede, een eilandje voor de Zuidwestkust van Lombok. Fantastisch!
Daar konden we een klein weekje bijkomen en energie opdoen voor de lange terugreis. Gastvrouw Jet en haar staf leerden ons de Kunst van het nietsdoen.

Jammer dat je er zolang voor in het vliegtuig moet zitten, maar anders zou ik er veel vaker naar toe willen gaan.



Selamat jalan!